Jak zmniejszyć ubóstwo w Indiach ? (9 środków)

różne środki, które należy podjąć w celu zmniejszenia ubóstwa w Indiach to: 1. Zmiana strategii wzrostu gospodarczego 2. Wzrost rolnictwa i ograniczanie ubóstwa 3. Szybki rozwój infrastruktury 4. Przyspieszenie Rozwoju Zasobów Ludzkich 5. Wzrost zatrudnienia pozarolniczego 6. Dostęp do aktywów 7. Publiczny System Dystrybucji 8. Bezpośredni atak na biedę 9. Wzrost Gospodarczy.

Zmiana strategii wzrostu gospodarczego:

w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych powszechnie uważano, że ubóstwo w Indiach można znacznie zmniejszyć poprzez przyspieszenie wzrostu gospodarczego. Zgodnie z tym poglądem korzyści płynące ze wzrostu gospodarczego sprowadzą się do ubogich w postaci większych możliwości zatrudnienia, większej wydajności i wyższych płac. Dzięki temu spodziewano się, że biedni zostaną wychowani ponad granicę ubóstwa.

różne modele wzrostu przedstawione w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, takie jak model wzrostu Harrod-Domara, model wzrostu Mahalanobisa, model rozwoju gospodarczego Lewisa z nieograniczonymi zapasami siły roboczej sugerowały szybki rozwój nowoczesnego sektora przemysłowego w celu rozwiązania problemu ubóstwa w długim słońcu. W tym celu zaproponowali zwiększenie tempa tworzenia kapitału, tak aby generować większe możliwości zatrudnienia i zwiększyć wydajność pracy.

chociaż prawdą jest, że wyższy stopień tworzenia kapitału jest niezbędny do przyspieszenia wzrostu gospodarczego, a tym samym do rozwiązania problemu ubóstwa, nie zapewni to jednak wystarczających możliwości zatrudnienia, jeśli w procesie wzrostu zostaną zastosowane oszczędzające pracę kapitałochłonne techniki produkcji. Zostało to wyraźnie podkreślone przez rzeczywiste doświadczenia Indii w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, podczas gdy w ciągu dwóch dekad rozwoju stopa wzrostu PKB wynosiła w przedziale 5.5-6 proc. rocznie odnotowano jedynie niewielki wzrost możliwości zatrudnienia, zwłaszcza w zorganizowanym sektorze przemysłowym.

w ciągu ostatnich dziesięciu lat (od lat 2004-2005) tempo wzrostu zatrudnienia dodatkowo spadło, pomimo osiągnięcia średniego wzrostu PKB w skali roku wynoszącego 8%. W związku z tym, o ile należy podjąć wysiłki na rzecz przyspieszenia wzrostu gospodarczego, o tyle jeśli ma on znacząco wpłynąć na problem ubóstwa, należy unikać stosowania kapitałochłonnych technologii importowanych z krajów zachodnich. W rzeczywistości powinniśmy podążać pracochłonną ścieżką wzrostu gospodarczego. Należy przyjąć taką politykę pieniężną i fiskalną, która stanowi zachętę do stosowania pracochłonnych technik.

Wzrost rolnictwa i ograniczanie ubóstwa:

wzrost Rolnictwa uznano za ważny czynnik przyczyniający się do znacznego zmniejszenia ubóstwa. Badanie przeprowadzone przez Montek Singh Ahluwalia, byłego członka Komisji Planowania, jasno wykazało, że wzrost rolnictwa i ubóstwo są odwrotnie powiązane; wyższy wzrost rolnictwa prowadzi do niższego wskaźnika ubóstwa. Doświadczenia Pendżabu i Haryany pod koniec lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych potwierdziły tę odwrotną zależność między wzrostem rolnictwa a ubóstwem. Wzrost produkcji rolnej w tych państwach napędzany przez przyjęcie nowej, wysokowydajnej technologii spowodował znaczne zmniejszenie ubóstwa w tych państwach. Wskaźnik ubóstwa na obszarach wiejskich w Pendżabie i Haryanie spadł odpowiednio do 6,4 i 8,3% w latach 1999-2000.

dlatego też inne państwa powinny podążać ścieżką Pendżabu i Haryany w celu zmniejszenia ubóstwa na obszarach wiejskich. Tak Więc Śp. Prof. S. Chakravarty stwierdza, że „rozwiązanie problemu ubóstwa na obszarach wiejskich wymaga, aby drobni rolnicy mieli również dostęp do innowacji zwiększających powierzchnię ziemi”. Przez „land augmenting innovations” rozumie nową technologię wysokowydajną reprezentowaną przez zieloną rewolucję, która miała miejsce po raz pierwszy w Pendżabie i Haryanie.

wydaje się jednak, że w ostatnich latach związek między wzrostem rolnym a ograniczeniem ubóstwa osłabł. Na przykład na całym poziomie Indii stwierdzono, że Elastyczność zatrudnienia przy wzroście produkcji rolnej wynosiła zero w latach 1993-94-1999-2000, podczas gdy w latach 1977-78-1983 wynosiła 0,45. Wydaje się, że na poziomie wszystkich Indii zatrudnienie generowane przez nową technologię zielonej rewolucji zostało zlikwidowane przez rosnącą mechanizację działalności rolniczej w różnych częściach kraju. Tak więc, nawet w świetle stwierdzenia zerowej elastyczności produkcji rolnej na poziomie wszystkich Indii, nie można zaprzeczyć pozytywnemu wpływowi wzrostu rolnictwa na dochody drobnych rolników, a w szczególności na dochody pracowników rolnych.

aby zapewnić znaczny spadek ubóstwa na obszarach wiejskich poprzez wzrost rolnictwa, należy przyspieszyć tempo wzrostu rolnictwa poprzez zwiększenie inwestycji publicznych w nawadnianie i inną infrastrukturę. W ostatnich latach od 1980 r. tempo powstawania kapitału w rolnictwie maleje. Tendencja ta musi zostać odwrócona poprzez zwiększenie inwestycji publicznych w rolnictwo, zwłaszcza nawadnianie. Ponadto wyższy wzrost rolnictwa można osiągnąć na terenach półpustynnych i zasilanych deszczem poprzez zwiększenie inwestycji publicznych w infrastrukturę i zapewnienie odpowiedniego dostępu do kredytów drobnym rolnikom.

Szybki rozwój infrastruktury:

ważnym środkiem tworzenia możliwości zatrudnienia dla ubogich i zwiększenia ich wydajności jest szybki rozwój infrastruktury. Ponieważ sektor prywatny nie jest skłonny do dokonywania odpowiednich inwestycji w infrastrukturę, należy zwiększyć inwestycje publiczne w celu jej rozwoju. Rozwój infrastruktury obejmuje budowę dróg, autostrad, portów, telekomunikacji, energetyki i nawadniania. Dotyczą one głównie prac budowlanych, które są bardzo pracochłonne.

poza tym dostępność infrastruktury, takiej jak zasilanie i nawadnianie, znacznie zwiększa wydajność pracy. C. H. Hanumantha Rao w swoich badaniach nad krajami Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej stwierdza, że zmniejszenie ubóstwa Wiejskiego w nich osiągnięte poprzez wzrost gospodarczy nastąpiło ze względu na fakt, że infrastruktura fizyczna w nich była już wysoko rozwinięta. Cytując go: „doświadczenie krajów Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej pokazuje, że wpływ rozwoju na ograniczanie ubóstwa na obszarach wiejskich był największy w sytuacjach, w których reformy gruntów zostały skutecznie wdrożone, a wysoki priorytet przyznano rozwojowi infrastruktury, rolnictwa i zasobów ludzkich w ramach zliberalizowanej polityki gospodarczej”.

fakty te sugerują przede wszystkim, że w kraju takim jak Indie, w którym Infrastruktura fizyczna i społeczna odziedziczona po okresie przed liberalizacją nie jest silna, a redystrybucja gruntów na znaczną skalę nie jest wykonalna, należy zwiększyć inwestycje publiczne w celu wydatkowania infrastruktury fizycznej na słabiej rozwiniętych obszarach.

Przyspieszenie rozwoju Zasobów Ludzkich:

oprócz rozwoju infrastruktury fizycznej, ubóstwo można również ograniczyć poprzez rozwój zasobów ludzkich. Rozwój zasobów ludzkich wymaga większych inwestycji w placówki edukacyjne, takie jak szkoły w celu promowania umiejętności czytania i pisania, instytuty kształcenia technicznego i szkoły zawodowe w celu importowania umiejętności do ludzi. Ponadto rozwój zasobów ludzkich wymaga opieki zdrowotnej poprzez inwestycje publiczne w Ośrodki Podstawowej Opieki Zdrowotnej, Przychodnie i szpitale.

ten rozwój zasobów ludzkich nie tylko bezpośrednio stwarza wiele możliwości zatrudnienia, ale także podnosi wydajność i dochody ubogich. Osoby wyposażone w umiejętności, wykształcenie i dobry stan zdrowia mogą łatwo uzyskać pracę zarobkową lub Samozatrudnienie o wyższej wydajności. W ten sposób rozwój zasobów ludzkich przyczynia się do zmniejszenia ubóstwa. Doświadczenia krajów Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej, o których mowa powyżej, oraz Kerali w naszym kraju pokazują, że ubóstwo można znacznie ograniczyć poprzez inwestycje w rozwój zasobów ludzkich. Jednak sektor prywatny, kierując się motywacją zysku, nie będzie odpowiednio inwestował w rozwój zasobów ludzkich.

Wzrost zatrudnienia pozarolniczego:

dla zmniejszenia ubóstwa wzrost zatrudnienia na obszarach wiejskich poza gospodarstwami rolnymi ma szczególne znaczenie. Zatrudnienie pozarolnicze powstaje w marketingu (tj. drobnym handlu), transporcie, rzemiośle, mleczarstwie i leśnictwie, przetwórstwie żywności i innych produktów rolnych, warsztatach naprawczych. Badanie zmniejszania ubóstwa w Haryana pokazuje, że znaczne zmniejszenie ubóstwa na obszarach wiejskich w Haryana pomimo zmniejszenia możliwości zatrudnienia w rolnictwie było spowodowane niezwykłym wzrostem zatrudnienia poza rolnictwem. Podobnie, badanie Andhra Pradesh pokazuje również, że ubóstwo spadało szybciej w dzielnicach przylegających do miasta Hyderabad z powodu dużego wzrostu zatrudnienia pozarolniczego.

Dostęp do aktywów i kredytów:

szybki wzrost liczby ludności po uzyskaniu niepodległości doprowadził do większego podziału i rozdrobnienia gospodarstw rolnych, a Brak możliwości zatrudnienia w przemyśle i innych sektorach pozarolniczych pogorszył warunki pracy w rolnictwie i drobnych rolników prowadzących działalność na własny rachunek. Bez gruntów lub małych gruntów nie mogą angażować się w działalność na własny rachunek w celu uzyskania odpowiedniego dochodu, aby zaspokoić swoje podstawowe potrzeby. Redystrybucja gruntów poprzez skuteczną redystrybucję, wdrożenie reform dzierżawy w celu zapewnienia bezpieczeństwa dzierżawy i utrwalenie sprawiedliwego czynszu byłyby ważnymi środkami zmniejszania ubóstwa na obszarach wiejskich. Z wyjątkiem sytuacji w Bengalu Zachodnim i Kerali reformy gruntów nie zostały wdrożone w celu zmniejszenia ubóstwa na obszarach wiejskich.

jednak zniesienie systemu Zamindari jest jedynym środkiem reformy rolnej, który został wiernie wdrożony w kilku częściach kraju. Inne środki reformy gruntów, a mianowicie pułapy gospodarstw rolnych, Ochrona najemców przed eksmisją i regulacja uczciwego czynszu przez rząd pozostały niezrealizowane, z wyjątkiem Bengalu Zachodniego i Kerali. Jednak bez reform ziemskich nie da się w znaczący sposób rozwiązać problemu ubóstwa na obszarach wiejskich.

w małych gospodarstwach zatrudnienie na hektar, wydajność na hektar i podwójne uprawy są większe w porównaniu z wielkimi rolnikami. Najemcy, którzy nie korzystają z gwarancji zatrudnienia, nie inwestują odpowiednio w środki zwiększające rentowność, aby zwiększyć swoją produktywność. Skuteczne wdrażanie reform gruntowych w celu zapewnienia dostępu do gruntów i bezpieczeństwa zatrudnienia ma zatem zasadnicze znaczenie dla zmniejszenia ubóstwa.

ale niestety obecna Komisja Planowania i rząd nie przywiązują dużej wagi do tych tak oczekiwanych reform ziemskich. Powołując się na doświadczenia Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej, w których zarówno tempo wzrostu, jak i redukcja ubóstwa były niezwykłe, Prof. C. H. Hanumantha Rao stwierdza: „ich doświadczenie pokazuje, że wpływ rozwoju na redukcję ubóstwa na obszarach wiejskich był największy w sytuacji, w której reformy gruntów zostały skutecznie wdrożone.”

dostępność kredytów dla ubogich na łatwych warunkach może stworzyć warunki dla drobnych rolników uzyskujących dostęp do zasobów produkcyjnych, takich jak nawozy HYV seeds, Budowa drobnych nawadniania, takich jak studnie i studnie rurowe. Dzięki temu drobni rolnicy będą mogli zastosować wysokowydajną technologię w celu zwiększenia produktywności. Nowa technologia jest neutralna pod względem wielkości, to znaczy może być równie dobrze przyjęta przez drobnych rolników. Jednak przyjęcie nowych technologii wymaga środków finansowych, których brakuje drobnym rolnikom.

poza tym biedni nierolnicy potrzebują kredytów na marketing, Przetwórstwo żywności, mleczarstwo, leśnictwo, rozwój rzemiosła, które mogą zapewnić im pracę zarobkową. Wprowadzono istotne zmiany w systemie udzielania kredytów w Indiach. Rozbudowa sieci wiejskich oddziałów banków komercyjnych po nacjonalizacji i ustaleniu limitów obowiązkowego udzielania kredytów sektorom priorytetowym (w tym rolnictwu, przemysłowi małoobszarowemu) oraz ustaleniu niższych stóp procentowych od biednych rolników i rzemieślników poczyniono pewne postępy w tym zakresie.

jednak banki i inne instytucje finansowe nie wykazały odpowiedniej reakcji, aby zapewnić im odpowiedni kredyt, ponieważ uważają biednych za nieposiadających zdolności kredytowej. O ile banki i inne instytucje finansowe nie zmienią swojego nastawienia do udzielania kredytów biednym, nie uda się osiągnąć większego sukcesu w celu zapewnienia odpowiedniego kredytu biednym rolnikom i rzemieślnikom. Potrzebują krótkoterminowej pożyczki na kapitał obrotowy, np. na zakup surowców, nawozów, pestycydów.

ważnym krokiem w systemie udzielania kredytów dla ubogich było utworzenie regionalnych banków wiejskich (RRB). Regionalne banki wiejskie mają przede wszystkim zaspokajać potrzeby kredytowe ubogich. Rząd powinien podjąć skuteczne kroki w celu poprawy funkcjonowania tych instytucji finansowych, tak aby zapewnić dostępność odpowiednich kredytów dla ubogich.

Publiczny System dystrybucji (PDS):

biedne gospodarstwa domowe wydają prawie 80 procent swoich dochodów na żywność. W związku z tym skutecznym sposobem zwiększania dochodów na obszarach wiejskich i zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego ubogim gospodarstwom domowym jest zapewnienie odpowiedniej ilości zbóż spożywczych i innych podstawowych towarów po cenach subsydiowanych, to znaczy po cenach niższych od cen rynkowych. Prawidłowo funkcjonujący publiczny system dystrybucji skierowany do ubogich gospodarstw domowych jest ważnym elementem strategii ograniczania ubóstwa. Centralna organizacja rządowa „Food Corporation of India” zaopatruje rolników w zboża spożywcze po minimalnych cenach wsparcia (MSP) i przechowuje je w magazynach zlokalizowanych na terenie całego kraju.

tak pozyskane ziarna żywności są przydzielane rządom Stanowym do sprzedaży za pośrednictwem publicznych systemów dystrybucji (tj., sklepy z racjami) po cenach subsydiowanych, które są niższe od cen rynkowych. Różnica między tymi dwoma cenami jest płacona przez rząd centralny jako subwencja. Wydatki na dotacje żywnościowe znacznie wzrosły w ostatnich latach.

stosunek uwalniania ziaren żywności przez PDS do całkowitej produkcji ziaren żywności wynosi około 10-13%. Niektórzy ekonomiści sugerowali obniżenie subwencji. Konieczne jest zapewnienie dotowanego zaopatrzenia w żywność i zboże za pośrednictwem PDS tylko do docelowej grupy gospodarstw domowych żyjących poniżej granicy ubóstwa, a nie do wszystkich gospodarstw domowych. W ten sposób wydatki na dotację żywnościową mogą zostać znacznie zmniejszone i tylko biedni będą mogli czerpać korzyści z dotacji. Warto wspomnieć, że Andhra Pradesh jest świetnym przykładem wykorzystania PDS do pomocy biednym Pod Rs. 2 na kilogram ryżu dostarczanego przez sklepy z racji żywności.

Bezpośredni atak na ubóstwo-specjalne programy zatrudnienia dla ubogich:

na początku lat siedemdziesiątych zdano sobie sprawę, że potrzeba bardzo dużo czasu, aby wzrost gospodarczy wygenerował wystarczające możliwości zatrudnienia, aby zapewnić produktywne zatrudnienie wszystkim bezrobotnym i biednym w kraju. W związku z tym, strategia zapewnienia zatrudnienia dla ubogich w krótkim okresie, specjalne systemy zatrudniania ubogich na wiejskich robót publicznych została zaproponowana przez Dandekar i Rath w ich słynnej pracy „ubóstwo w Indiach”.

specjalny program zatrudnienia w sektorze robót publicznych na obszarach wiejskich, który został uruchomiony przez rząd w 5.planie pięcioletnim, stanowi bezpośredni atak na ubóstwo, ponieważ nie zależy od wpływu wzrostu gospodarczego na ubogich. Istnieją głównie dwa rodzaje takich specjalnych programów walki z ubóstwem wprowadzanych od czasu do czasu przez rząd.

po pierwsze, istnieje kilka specjalnych systemów zapewniania zatrudnienia ubogim. Należą do nich Mahatma Gandhi National Rural Employment Guarantee Scheme (MGNREGS) i Pradhan Mantri Sarak Yojna. Jest to sponsorowany centralnie specjalny program zatrudnienia realizowany przez Gram Panchayats w celu generowania miejsc pracy dla ubogich na wsi. Celem tego programu jest zatrudnianie ubogich przy budowie trwałych i produktywnych dóbr społeczności, takich jak drogi, małe urządzenia nawadniające, budynki szkolne, elektryfikacja obszarów wiejskich. Te trwałe aktywa produkcyjne po zakończeniu budowy stworzyłyby trwałe możliwości zatrudnienia.

drugim specjalnym programem zatrudnienia jest IRDP (Zintegrowany Program Rozwoju Obszarów Wiejskich), w ramach którego Promuje się Samozatrudnienie mieszkańców obszarów wiejskich poprzez budowanie ich potencjału w takich dziedzinach, jak mleczarnia, drób, rzemiosło, leśnictwo. Pomoc finansowa dla nich jest organizowana za pośrednictwem banków w tym celu. Podobnie trzeci taki specjalny program zatrudnienia to TRYSEM (szkolenie młodzieży wiejskiej na samozatrudnienie), w ramach którego młodzież wiejska szkoli się i wyposaża w umiejętności, aby mogła rozpocząć działalność na własny rachunek. Kredyt bankowy jest zorganizowany w celu ich finansowego wsparcia.

z mocą od kwietnia 1999 r.programy IRDP i TRYSEM wraz z programami rozwoju kobiet i dzieci na obszarach wiejskich (DWCRA) i Million Wells Scheme (MWS) zostały połączone w JEDEN program o nazwie Swaran Jayanti Gram Swarozgar Yojana (SGSY), którego celem jest promowanie mikroprzedsiębiorstw poprzez pomoc ubogim w tworzeniu grup samopomocy z Pomocą centrum i państw. Programy te, jeśli zostaną wdrożone we właściwym duchu, mogą w użyteczny sposób przyczynić się do ograniczenia ubóstwa na obszarach wiejskich. Jednak rzeczywiste wyniki tych programów nie były zadowalające.

podczas gdy duża ilość pieniędzy jest wydawana przez rząd na wypłatę wynagrodzeń, trwałe aktywa produkcyjne, które mają być wykorzystane do przyszłego użytku, nie są zazwyczaj tworzone. Podobnie programy samozatrudnienia, takie jak IRDP, TRYSEM, są wykorzystywane jedynie do uzyskiwania pożyczek od banków i pomocy finansowej od państw. Na ogół nie są one wykorzystywane do inwestowania w rentowne systemy produktywnego samozatrudnienia. Podkreśla to potrzebę przeprowadzenia reform w tych systemach, tak aby doprowadziły one do rozszerzenia produktywnych rodzajów zatrudnienia i samozatrudnienia.

Wzrost gospodarczy:

to, czy wzrost gospodarczy koniecznie zmniejsza ubóstwo, jest kwestią kontrowersyjną. Jak wspomniano powyżej, początkowo powszechnie uważano, że korzyści płynące ze wzrostu gospodarczego spadną na biednych, a tym samym złagodzą ubóstwo w gospodarce. Uważa się, że ten efekt spadkowy wzrostu gospodarczego polega na zwiększeniu możliwości zatrudnienia i wzroście płac realnych w wyniku wzrostu wydajności pracowników. Korzystny wpływ wzrostu gospodarczego na zatrudnienie zależy od elastyczności wzrostu produkcji. Uważa się, że wzrost płac realnych wynika ze wzrostu płac pracowników zatrudnionych w rolnictwie i sektorze pozarolniczym, zarówno zorganizowanych, jak i nieformalnych.

wzrost rolnictwa miał spowodować obniżenie cen żywności i zwiększenie dostępności zbóż spożywczych wraz ze wzrostem zatrudnienia w rolnictwie. Zapewniłoby to ograniczenie ubóstwa, ponieważ umożliwiłoby ubogim spełnienie ich minimalnych wymagań w zakresie konsumpcji. Poza tym w tym podejściu uważano, że biedni skorzystają również z efektu mnożnikowego wzrostu gospodarczego.

zgodnie z tym, korzyści ze wzrostu są czerpane najpierw przez bogatych, a następnie przez biednych, gdy bogaci wydają swoje dochody, co prowadzi do wzrostu dochodów i zatrudnienia dla biednych. Ponadto, jak wyjaśnił T. N. Srinivasan, efekt mnożnikowy działa również poprzez wzrost gospodarczy zwiększający dochody rządu, który inwestując w dobra publiczne i usługi, które są stosunkowo bardziej zużywane przez biednych, zmniejszyłby aspekty ubóstwa, takie jak zmniejszenie śmiertelności niemowląt i wzrost średniej długości życia ubogich.

ponadto niektórzy indyjscy ekonomiści, zwłaszcza prof. Jagdish Bhagwati i Arvind Panagariya z Uniwersytetu Columbia (USA), który jest obecnie wiceprzewodniczącym Neeti Aayog, argumentowali, że wzrost gospodarczy prowadzi do wzrostu dochodów rządu, które można przeznaczyć na specjalne programy walki z ubóstwem. Pomoże to zmniejszyć ubóstwo. To bezpośrednie podejście do ograniczania ubóstwa zostało w rzeczywistości przyjęte przez rząd Indii poprzez uruchomienie różnych specjalnych programów zatrudnienia, takich jak krajowy program gwarancji zatrudnienia na obszarach wiejskich (MGNREGS), Premier Sarak Yojana, posiłki w południe w szkołach rządowych i dostarczanie dotacji żywnościowych poprzez Publiczny Program dystrybucji.

zmniejszenie ubóstwa w ciągu ostatnich 10 lat (tj. od lat 2004-2005) było głównie spowodowane wzrostem wydatków rządowych na specjalne programy walki z ubóstwem. Można jednak zauważyć, że wzrost wydatków publicznych może wynikać raczej z większego deficytu budżetowego niż z dużych dochodów generowanych w wyniku opodatkowania w wyniku wyższego tempa wzrostu gospodarczego. Jak zauważył Paul Streeten, efekt ściekania nie występuje tam, gdzie aktywa i władza są skoncentrowane. Rząd nie zachowywał się jak platoński strażnik, ale wzmacniał gromadzenie bogactwa bogatym i potężnym.

i nie zdawano sobie sprawy, że inwestowanie w kraje rozwijające się najobfitszych zasobów, jego masy biednych ludzi może być propozycją płatną. Rodzi to dwie kwestie. Po pierwsze, to, w jakim stopniu wzrost gospodarczy spowoduje zmniejszenie ubóstwa, zależy w dużej mierze od początkowych warunków dystrybucji aktywów. Ponieważ głównym atutem w krajach rozwijających się jest ziemia, jeśli jest ona rażąco nierównomiernie rozłożona, korzyści ze wzrostu rolnictwa trafią głównie do właścicieli ziemskich, z niewielkimi korzyściami dla pracy bezrolnej, małych i marginalnych rolników.

w Indiach w ramach reform gospodarczych rozpoczętych w 1991 r., związanych z liberalizacją, prywatyzacją i globalizacją indyjskiej gospodarki, nie zwrócono żadnej uwagi na kwestię dystrybucji aktywów (w tym dystrybucji nadwyżek gruntów będących w posiadaniu dużych właścicieli), a także na reformy dotyczące dzierżawy. To wyjaśnia, dlaczego wzrost rolnictwa w Indiach, choć niski od 1991 r., nie doprowadził do znaczącego zmniejszenia ubóstwa na obszarach wiejskich, mimo twierdzeń rządu i Komisji Planowania.

ze względu na to, że realizowana przez rząd strategia wzrostu gospodarczego nie przyczyniła się do znacznego zmniejszenia ubóstwa, podjął on specjalne programy zatrudnienia i walki z ubóstwem, aby złagodzić ubóstwo w kraju. Poza tym korzyści ze wzrostu nie dotarły do biednych, że rząd zapewnia dotacje na żywność, cukier, ropę naftową i rozprowadza je za pośrednictwem publicznego systemu dystrybucji, aby im pomóc. Przytoczony powyżej cytat Paula Streetena wskazuje, że rozwiązanie problemu ubóstwa leży w krajach rozwijających się, podejmujących większe inwestycje w masy biednych ludzi. Może się to zdarzyć, jeśli rząd przeznaczy znaczną część swoich wydatków inwestycyjnych na rozwój człowieka, czyli na promocję edukacji i zdrowia ubogich.

praca jest zasadniczo jedynym źródłem dochodu dla biednych ludzi. Dlatego też zwiększenie wydajności pracy poprzez zapewnienie im edukacji, opieki zdrowotnej i umiejętności technicznych stanowi trwały sposób ograniczania ubóstwa. Dreze i Amartya Sen położyli duży nacisk na instrumentalną rolę edukacji w umożliwieniu ludziom korzystania z możliwości ekonomicznych stworzonych przez proces wzrostu.

najlepszym tego przykładem jest Kerala, gdzie bardzo wysoki wskaźnik umiejętności czytania i pisania, wynoszący około 90%, zapewnił największe sukcesy w ograniczaniu ubóstwa na obszarach wiejskich. Natomiast Bihar, najsłabszy z dużych stanów indyjskich pod względem redukcji ubóstwa, charakteryzuje się fatalnie niskim wskaźnikiem alfabetyzacji. W ważnym badaniu Datt i Ravallion odkryli również, że początkowe poziomy edukacji wpływają na zmniejszający ubóstwo efekt wzrostu gospodarczego.

ponadto wpływ wzrostu gospodarczego na ograniczanie ubóstwa zależy również od tego, w jakim stopniu towarzyszy mu inflacja. Inflacja determinuje siłę nabywczą płac pieniężnych i dochodów uzyskiwanych przez biednych ludzi. Wyższa stopa inflacji w dużym stopniu osłabia siłę nabywczą płac, ponieważ wpływa na zdolność ludzi do zaspokojenia określonego poziomu konsumpcji. Biorąc pod uwagę płace pieniężne, wyższa stopa inflacji spowoduje, że więcej osób znajdzie się poniżej granicy ubóstwa. Na niezorganizowanym rynku pracy płace pracowników nie są indeksowane do kosztów utrzymania, stopa inflacji towarzysząca wzrostowi gospodarczemu ma niekorzystny wpływ na ubóstwo poprzez wpływ na płace realne.

ponadto, aby wzrost gospodarczy miał znaczący wpływ na ubóstwo, nie zależy w dużej mierze od jego wpływu na spadek, ale od tego, czy wzrost gospodarczy jest sprzyjający biednym, czy też od tego, co zostało niedawno opisane jako „wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu”. Nasza Komisja Planowania rozważa jednak wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu jedynie pod względem rozpoczęcia specjalnych programów zatrudnienia lub walki z ubóstwem, w których nie tylko występuje wiele wycieków, ale również nie prowadzi do tworzenia trwałych aktywów produkcyjnych.

jeśli wzrost gospodarczy ma być sprzyjający ubogim lub sprzyjać włączeniu społecznemu, strategia wzrostu powinna być taka, aby stwarzać wiele możliwości zatrudnienia dla biednych ludzi w sektorach rolnym, przemysłowym i usługowym za rozsądne wynagrodzenie, które umożliwi im zaspokojenie podstawowych minimalnych potrzeb. Taka strategia rozwoju sprzyjającego ubogim lub sprzyjającemu włączeniu społecznemu będzie obejmować odpowiednie wydatki publiczne na rozwój zasobów ludzkich w dziedzinie edukacji i opieki zdrowotnej, które przyniosą korzyści ubogim i umożliwią im udział w działaniach prowadzących do zwiększenia produkcji. Dlatego też Kakwani i Pernia słusznie definiują wzrost sprzyjający ubogim jako „wzrost, który umożliwia ubogim aktywny udział i znaczące korzyści z działalności gospodarczej”.

jednak, jak zauważył Gaurav Nayyar,”ze względu na nieodłączne korzyści, z których korzystają bogaci pod względem kapitału materialnego i ludzkiego, proces wzrostu zazwyczaj przynosi korzyści bogatym proporcjonalnie więcej niż biednym”. Dlatego też strategia rozwoju sprzyjającego biednym i sprzyjającemu włączeniu społecznemu wymaga budowania rozwoju ludzkiego, który zależy od wzrostu wydatków publicznych na edukację i opiekę zdrowotną, które zależą od ludzi biednych. Poza tym strategia rozwoju sprzyjającego ubogim obejmuje również reformy instytucjonalne, takie jak reformy gruntów w rolnictwie, mające na celu dystrybucję nadwyżek gruntów wielkich właścicieli wśród bezrolnych pracowników rolnych oraz marginalnych i drobnych rolników, a także podjęcie skutecznych działań w celu ochrony najemców i dzierżawców Przed eksploatacją przez właścicieli.

poza tym strategia na rzecz wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu wymaga, tam gdzie jest to możliwe, przyjęcia pracochłonnych technologii, tak aby stworzyć odpowiednie możliwości zatrudnienia dla biednych i bezrobotnych. W tym celu należy zniechęcić do lekkomyślnej Mechanizacji Rolnictwa i podjąć odpowiednie środki fiskalne, tak aby w zorganizowanym przemyśle i sektorze usług siła robocza wypierająca technologie importowane z zagranicy i nienadające się do warunków pracy-nadwyżki w gospodarce indyjskiej nie były wykorzystywane do produkcji towarów i usług.

Ponadto, aby zapewnić ubogim możliwość zarobkowego zatrudnienia, należy nadać wyższy priorytet inwestycjom w infrastrukturę fizyczną. Stwierdzono empirycznie, że rozwój infrastruktury fizycznej, takiej jak drogi, urządzenia do nawadniania i energia (energia elektryczna), oprócz tworzenia bezpośrednich miejsc pracy, ma duży wpływ mnożnikowy zarówno na produkcję, jak i zatrudnienie w sektorach rolnym i pozarolniczym.