een baan verliezen is schokkend. Het is een verlies van levensonderhoud: het vermogen om onszelf en vaak onze gezinnen te onderhouden. Maar de emotionele impact gaat verder dan financiële stress. Voor veel mensen biedt werk waardevolle betekenissen en relaties en wanneer het werk gaat, gaan deze vaak met het, wat aanleiding geeft tot onze schaamte en woede en verdriet bij het verlaten van mensen, projecten, en een plek waar we een groot deel van onszelf hebben gegeven. Maar misschien wel het belangrijkste is de impact van het verlies van banen op onze identiteit of gevoel van zelf. Voor velen is werk niet alleen een groot deel van onze wakkere uren, maar ook wie we voelen dat we zijn. Dit is vooral het geval als we een baan waar we van hielden, of een in een carrière gebouwd door de jaren heen. Het verlies van deze identiteit kan verwoestend zijn.
zelfs in goede tijden is het verlies van een baan vaak een van de meest stressvolle gebeurtenissen in het leven, die dichtbij komen na een sterfgeval, huwelijksproblemen en lichamelijk letsel. Afgezien van hun prevalentie, zullen het banenverlies dat gepaard gaat met de covid-19-pandemie en recessie waarschijnlijk bijzonder hard toeslaan op het identiteitsgevoel van mensen, omdat sommige industrieën zich nooit zullen herstellen, terwijl andere in een heel andere vorm zullen verschijnen. Omdat sociale afstand waarschijnlijk nog vele maanden zal voortduren, in een of andere vorm, zullen veel mensen die ontslagen zijn niet in staat zijn om terug te keren naar hetzelfde soort baan. Zelfs bedrijven in sectoren die intact blijven, hebben te maken met een onzekere toekomst, zonder duidelijke tijdschema ‘ s, en een post-pandemische economie die het vinden van werk een uitdaging zal maken.
maar er is een pad vooruit. In onderzoek dat ik meer dan 10 jaar heb uitgevoerd met mensen die gedwongen werden het werk waar ze veel om gaven te verlaten, hoorde ik uit de eerste hand over hun emotionele reacties-en hoeveel van hen een uitweg vonden.
veel van mijn geïnterviewden spraken van een identiteitscrisis. Neem Saraya, een luchtacrobaat en danseres die een blessure ondervond die haar evenwicht beïnvloedde: “het is zeker een verlies, omdat het deel uitmaakt van je identiteit…een van de dingen waar ik mee worstel is: ‘wat is mijn identiteit als ik geen performer ben? Wie ben ik? Is dat iets wat ik wil zijn? Kan ik iemand zijn zonder op te treden, omdat het zo ‘ n deel van mijn leven is geweest?”(Alle namen van mijn studiedeelnemers in dit artikel zijn pseudoniemen. Steve, een commerciële piloot wiens intense angst hem dwong om te stoppen met vliegen, vond dat hij diep miste aspecten van zijn carrière hij had niet gerealiseerd dat hij gaf om, reflecterend, “ik hunkerde niet naar het respect van de baan en ik nooit werd opgehangen aan de status kant van het. Maar het is ironisch: nu ik het niet doe, mis ik de identiteit.”
toch vond ik in mijn onderzoek dat de meeste mensen die uit een carrière worden gedwongen, er wel in slagen een zinvolle toekomst te creëren en zich zelfs meer vervuld voelen dan voorheen. Dit gebeurt als ze in het reine komen met hun verstoorde identiteiten en nieuwe mogelijkheden beginnen te zien. Vaak ontdekken ze delen van zichzelf waarvan ze nauwelijks wisten dat ze bestonden. En met deze ontdekkingen komen nieuwe manieren om te begrijpen wie ze zouden kunnen worden en het werk dat ze zouden kunnen doen.
het is zeker dat het verschuiven van de schok en het verdriet van het verlies van banen naar de hoop op nieuwe mogelijkheden tijd, moeite en intentie vergt. Een wereldwijde pandemie brengt extra uitdagingen met zich mee, zoals bevriezing van het personeel, isolatie van ondersteunende netwerken en de last van extra zorgtaken. Maar het kan ook de tijd en vrijheid bieden om een proces van positieve verandering en groei te beginnen.
In mijn onderzoek ontdekte ik dat degenen die met succes nieuwe toekomst voor zichzelf creëerden de neiging hadden om in drie fasen door hun verdriet en groei te gaan:
emoties reguleren
het is moeilijk om helder te denken als je systeem overspoeld wordt met emoties, en er is veel om emotioneel over te voelen op dit moment. Of u nu ongeduldig om terug te keren naar je carrière of worden geconfronteerd met de ontmoedigende onbekenden van een carrière verandering, het reguleren van uw emotionele toestand is een belangrijke eerste stap. Dat betekent het beheren van uw emoties, zodat ze minder intens, maar niet volledig verdoofd.
u kunt dit doen door te praten met iemand die u steunt, mindfulness te beoefenen, langzaam te ademen of aan lichaamsbeweging te doen. Om het even welk van deze activiteiten kan de niveaus van cortisol en adrenaline in uw hersenen verminderen die stijgen wanneer het lichaam in “bedreiging” wijze functioneert, zoals het voor velen in een tijd als dit zal.
Als u in plaats daarvan iemand bent die met slecht nieuws omgaat door het af te halen en bezig te houden, kan het nuttig zijn om uzelf een kans te geven om uw nieuwe situatie te voelen, inclusief het erkennen van emoties die onder de oppervlakte zijn. Wanneer we gevoelens wegduwen, blijven ze ons vaak drijven, maar gewoon buiten ons bewustzijn.
Neem deel aan sense-making
vanuit een meer emotioneel gereguleerde plaats, kunt u nu beginnen om erachter te komen wat er is gebeurd, waarom, en wat het voor u betekent. Psychologen noemen dit zin maken. Het proces kan je een gevoel van controle in je situatie teruggeven-vooral als wat er met je gebeurd is plaatsvindt in de context van een veel grotere crisis.
mijn onderzoek toont aan dat bepaalde vormen van zingeving eerder leiden tot positieve toekomst en persoonlijke groei, terwijl andere soorten mensen vast houden waar ze zijn. Wanneer individuen zich richten op hun fouten en wat er mis ging, creëren ze verminderde versies van wie ze waren, en kunnen ze worstelen om verder te kijken dan dat.Peter was bijvoorbeeld een professionele drummer die zijn carrière moest opgeven nadat hij een armblessure had opgelopen die niet genas. Hoewel hij van zijn werk hield, kon hij het niet op dezelfde manier voortzetten. Toch was zijn muziek zo belangrijk voor hem en zo centraal in zijn identiteit dat hij moeite had om na te denken over wat hij nog meer zou kunnen doen. Hij probeerde les te geven, maar bleef wensen dat hij nog kon presteren. Petrus ‘ aandacht bleef gericht op wat hij had verloren en zijn gevoel over waarom. Jaren later was hij nog steeds op zoek naar mogelijke behandelingen voor zijn toestand en vroeg zich af waarom dit verwoestende ding hem was overkomen. Hij vond dat het leven dat hij had moeten leiden ontspoorde en kon zich geen positieve toekomst voorstellen.Peter ‘ s gevoel werd ondersteund door een meedogenloze ondervraging, op zoek naar een verklaring voor wat er gebeurde, en betrokken bij contrafeitelijk denken over hoe de dingen anders hadden kunnen zijn. Hij stelde zichzelf vragen als: Waarom ik? Wiens schuld was het? Wat had ik moeten doen? Hoe zou mijn leven zijn geweest als dit niet was gebeurd? Hoe kan ik terug naar mijn oude werk?
maar mijn onderzoek toont ook aan dat wanneer individuen zich richten op hoe elementen van hun eerdere ervaringen en identiteiten kunnen worden herwerkt en uitgebreid, ze de basis creëren voor groei in plaats van beknelling. In mijn studie waren deze mensen zinvol op een manier die een licht werpen op de waarde van hun vaardigheden en persoonlijke attributen voor een nieuwe baan. Dit was makkelijker voor degenen die op zoek waren naar een rol als hun laatste, maar was ook duidelijk in niet-lineaire bewegingen. Toen ze in staat waren om hun persoonlijke en professionele kwaliteiten te herkaderen als bewijs van hun potentieel voor een heel andere carrière, ontstonden nieuwe mogelijkheden. Bijvoorbeeld, Gordon, die een vriendelijke manier had en een ervaren netwerker was, verhuisde van evenementenorganisator naar makelaar. Clara, die haar passie voor gezondheid en het lichaam erkende, was in staat om over te stappen van hedendaagse dans naar het runnen van een internationale keten van hoogwaardige gezondheidskuuroorden.
experimenteren en integreren
zin maken is meer dan een manier van denken. Gordon en Clara ontdekten hun nieuwe carrièrepaden door deel te nemen aan reeksen van kleine (en niet altijd opzettelijke) experimenten waardoor ze stapsgewijs nieuwe werklevens creëerden. Deze omvatten het helpen van een vriend, het ontwikkelen van een voormalige hobby, het bijwonen van een gesprek, of akkoord gaan met een interim rol. Terwijl ze bleven nadenken over hun ervaringen met deze nieuwe activiteiten, zagen ze hun gedwongen overgang eerder als een “katalysator” voor een lang noodzakelijke verandering of een “geschenk” dat nieuwe werelden voor hen opende. Bovendien voelden ze dat hun identiteit sterk was verrijkt, versterkt of uitgebreid door hun moeilijke ervaringen.Gordon en Clara koppelden vaak hun vroegere werk en identiteiten aan hun denken over wat voor hen de volgende stap was. Ze stelden zichzelf vragen als: Wat heb ik aan die baan gebracht dat nuttig zou kunnen zijn in de toekomst? Welke delen van mezelf kon ik niet gebruiken? Welke delen van mezelf wil ik ontwikkelen? Hoe leuk vond ik die baan? Hoe goed paste het bij de andere eisen en interesses die ik heb? Wat zou ik anders willen zijn over mijn volgende baan?
we hebben geen crisis nodig om onze baan, carrière of levensstijl te veranderen. Maar voor veel mensen is een van de grootste uitdagingen van het maken van verandering het creëren van de tijd en de hoofdruimte om erover na te denken, en dan het vinden van de moed om de sprong te maken. Want alles wat pijnlijk is aan het verliezen van een baan, dwingt ons tot verandering. Als je ontslagen bent in deze tijd van ongekende uitdaging, neem dan moed — dit kan een onverwachte kans zijn om te heroverwegen wat je wilt en wie je bent, en begin met het opbouwen van een pad naar een baan die levendiger is dan degene die je verloor. En door na te denken over je situatie en actie te ondernemen om te zien wat het onthult, kun je een verhaal van je carrière en jezelf construeren dat een springplank biedt voor je volgende stappen.
