niezależnie od praw i błędów związanych z kwestią Packera, przyspieszył zmiany w angielskim pierwszorzędnym krykiecie, z których niektóre były już w przygotowaniu, tak szybko, że w ciągu dekady miała miejsce największa finansowa rewolucja w historii gry. Począwszy od góry, płatności za Mecze testowe dla zawodników i arbitrów wzrosły z grubsza siedmiokrotnie, a nawet w dolnej części skali, udane wprowadzenie płacy minimalnej w 1979 r.zwiększyło mniej więcej trzykrotnie pensje zawodników hrabstwa. Dla graczy z zamożnymi klubami mógł zrobić jeszcze więcej, a dla niewielu zrobił mniej.
na początku sezonu 1977 zawodnik z Anglii otrzymał 74 funtów za jednodniowy mecz międzynarodowy, 210 funtów za pięciodniowy mecz testowy i około 3000 funtów za zagraniczne tournée. Dodaj do tego pensję hrabstwa w wysokości £3,500, a najlepszy regularny gracz Anglii w roku zawierającym sześć meczów testowych domu może zarobić bezpośrednio z jego umiejętności maksymalnie £4,500 z krykieta testowego i £ 8,000 w sumie, równowartość, powiedzmy ,£ 20,000 dzisiaj.
dane porównawcze za ostatni rok to £500 za jednodniowy Międzynarodowy, £1,500 za pięciodniowy Test, Opłata objazdowa w wysokości co najmniej £12,000 i pensja hrabstwa tylko nieznacznie niższa. To daje prawie £35,000, A Dodatkowe nagrody dostępne z Cornhill, Texaco i sponsorów krajowych oznacza, że najlepsze pół tuzina graczy Anglii zarobił w 1985 około £40,000 z faktycznie gra w krykieta. Inne spin-offy, w tym indywidualne umowy sponsorskie i reklamowe, a także pożyczka na samochód, różnią się w zależności od osoby.
w związku z tym podwyższonym wynagrodzeniem istnieje obecnie lista rezerwowa trzech arbitrów oprócz pełnej listy 24, a ubiegłej zimy nie brakowało kandydatów nawet na listę rezerwową. Inną kwestią jest to, że średni wiek arbitrów został dramatycznie zmniejszony w ciągu ostatnich kilku lat: tylko jeden sędzia jest teraz bliski przejścia na emeryturę w wieku 65 lat, a z jednym wyjątkiem pozostali mają poniżej 55 lat.
a co z przeciętnym graczem powiatowym? Również tutaj nastąpiła znaczna poprawa; zanim jednak dane porównawcze zostaną podane na razie I rok 1979, należy wyjaśnić postęp w kierunku niechętnego przyjęcia przez kluby płacy minimalnej. Rok jego wprowadzenia był 1979, a argumentów przeciwko niemu było wiele. Żadne dwa kluby nie płaciły takich samych pensji, a nawet tą samą metodą. Wypłacano bardzo różne premie lojalnościowe i opłaty za wygląd, a wydatki były szczególnie zmienne. Innym argumentem było to, że niewiele klubów może sobie pozwolić na duży wzrost ogólnej płacy: byłoby to nieuniknione, szczególnie dla młodszych graczy. Nie było również domniemane zagrożenie, że redukcje w sztabach powiatu musiałyby być wykonane z tak dużo dodatkowych pieniędzy, aby znaleźć. Argumentem za wprowadzeniem Minimalnej skali było to, że w 1977 roku jeden wicewojewoda otrzymał 400 funtów.
kolejnym argumentem przemawiającym za minimalną skalą było to, że zmniejszyłoby to szanse na to, że bogatsze kluby odciągną bardziej obiecującą młodzież z innych klubów. Przekonując te kluby do generowania większych dochodów i płacenia wyższych wynagrodzeń, obawy przed zwiększonym ruchem zawodników między klubami zostałyby odpowiednio zmniejszone. Hrabstwa ostatecznie zgodziły się zanurzyć swoje palce w wodzie w 1979 roku, ale tylko na zasadzie dobrowolności przez pierwszy rok. Doświadczenie pokazało, że niektóre kluby już osiągnęły lub przekroczyły uzgodnioną docelową kwotę 4500 funtów jako płacę minimalną. Inni mieli braki do spełnienia różnych kwot, w jednym przypadku £18,000.
należy oddać hołd zmarłemu Edmundowi Kingowi z Warwickshire, który szedł po linie między obawami graczy, że dobrowolny system może być nadużywany przez kluby, a tymi, którzy obawiali się, że minimalna płaca jest cienkim końcem klina, który ostatecznie wypchnie słabsze hrabstwa z istnienia. Dzięki staraniom Pana Kinga powstała coroczna Platforma negocjacji, z której skorzystali wszyscy. Gracze przenieśli się z nieobowiązkowych £4,500, włącznie z nagrodami sponsorów i bonusami, do £7,665, bez tych pieniędzy. Oznacza to, że w 1986 roku zwykły gracz z limitem (w trzecim roku jego obowiązywania, ponieważ istnieją dwa roczne etapy między przyznaniem limitu a progresją do pełnej płacy minimalnej) otrzyma minimum £8,000, a co najmniej pięć hrabstw zapłaci więcej, w jednym przypadku znacznie więcej.
Test and County Cricket Board finansuje również Grupowy program emerytalny dla graczy, w którym uczestniczy czternaście klubów. Leicestershire, Kent i Nottinghamshire zapewniają alternatywne systemy. Z rocznych zarobków gracza w krykiecie, 5¼ procent trafia na ten fundusz, który w tym roku wyniesie co najmniej kolejne wolne od podatku £400 za każdy z nich.
gracze bez limitu są traktowani według wieku do 23 lat. Ponad to otrzymują minimum £4,250, plus, dla wielu z nich, nagrody za długość służby. Ponadto, obowiązkowa minimalna płatność zostanie dokonana w tym roku dla nieograniczonych graczy w wysokości 10 £za każdy dzień gry w pierwszej drużynie, czy to w jednodniowych meczach lub meczach mistrzowskich.
wielu twierdzi, że pomimo tej poprawy różnica między gwiazdą testową a krykiecistą jest zbyt duża, aby można ją było w sposób zadowalający wyjaśnić argumentem, że dodatkowe umiejętności zasługują na dodatkowe nagrody. Rzeczywiście, ponieważ Seniorzy Anglii na początku lat osiemdziesiątych zgodzili się z tym, w ciągu ostatnich czterech lat odnotowano jedynie nominalne podwyżki opłat za testy.
Jednak argument, że taki wzrost spowodowałby zmniejszenie liczby sztabów okręgowych, został obalony przez wzrost liczby zarejestrowanych i zakontraktowanych graczy z 300 osiem lat temu do obecnego 350. Niepodważalne jest również to, że wprowadzenie uregulowanej Minimalnej skali uczyniło grę atrakcyjniejszą finansowo dla młodzieży jako zawodu. Druga obawa, utrzymywana przez niektóre kluby, że Krykiet podąży za piłką nożną do bankructwa, jest nieuzasadniona, ponieważ, w przeciwieństwie do zimowej gry, w której gracze stawiają swoje wymagania płacowe indywidualnie i z niewielką troską o strukturę finansową piłki nożnej, nogotiatorzy dla Stowarzyszenia krykiecistów, zdając sobie sprawę z ogólnego rocznego dochodu TCCB, wiedzą, co można, a czego nie można sobie pozwolić.
ale jak powiaty znalazły tyle dodatkowych pieniędzy? Nie wystarczyłaby większa świadomość potrzeby maksymalnego wykorzystania ich urządzeń przez cały rok. Odnotowano również znaczny wzrost dochodów ze sponsoringu generowanych na poziomie zarządu. Na początku sezonu 1977 Komitet marketingowy TCCB miał kontrakty o wartości 476 000 funtów. W 1985 roku wyniosły one 2 321 000 funtów. Na tym polega jeden z satysfakcjonujących efektów rewolucji pakowaczy. Chociaż taki proces rozwijał się już powoli w angielskim krykiecie, niewątpliwie został przyspieszony.
skargi sędziów, że przy tak dużej ilości dodatkowych pieniędzy do wygrania, ich praca staje się prawie nie do zniesienia, muszą być złagodzone przez proporcjonalny wzrost ich własnych nagród. Ale zachowanie na boisku wydaje się nieznacznie spadać, czemu towarzyszą kolejne próby presji arbitrów. Z pieniędzmi przychodzi władza i odpowiedzialność, a gracze muszą podjąć świadomy wysiłek, aby zapobiec pierwszej klasy gry z podróży nawet najkrótszy krok w dół złej drogi, jak się wydaje, że miało to miejsce w Australii. Tam dodatkowe nagrody rozdzieliły graczy i arbitrów. Pierwsza klasa krykieta w Anglii zapewnia jedyny profesjonalny obwód w pełnym wymiarze czasu na świecie, i że jest wyjątkowy. W swoich standardach zachowania na boisku jest również wyjątkowy, a aby zobaczyć, że nadal tak jest, odpowiedzialność za to spoczywa na wszystkich, zwłaszcza na graczach. Otrzymawszy nagrody, o które prosili, muszą pokazać, że na nie zasługują.
