Zarządzanie maniakalno-depresyjnym

moi członkowie zarządu uważali, że Dan Richards był dziwnym wyborem, aby kierować planowaniem strategicznym w firmie Knoxville. Podobało im się, że ich kierownictwo wyblakło, a Dan wyglądał, jakby wyszedł z filmu dla nastolatków. W wieku 35 lat jego zachowanie było rozbrajająco chłopięce lub irytujące, w zależności od tego, z kim rozmawiałeś. Mimo to wszyscy zgodzili się, że jego referencje były doskonałe: dwa tytuły magistra Z London School of Economics i znakomite rekomendacje trzech najlepszych menedżerów. Przez siedem lat zajmował się reorganizacją dystrybucji u najlepszego zawodnika w Europie.

podczas moich dziesięciu lat jako dyrektor generalny firma Knoxville wzrosła z miliarda dolarów do 4 miliardów dolarów detalicznego biznesu elektronicznego. Jednak rok przed moim przyjazdem firma rozpoczęła produkcję własnych produktów, głównie telewizorów i systemów nagłośnieniowych, aby sprzedawać je w naszych 2500 sklepach. To był świetny pomysł, który przyniósł ponure rezultaty. W ciągu ostatnich trzech lat zyski spadły, ceny akcji osłabły, a sprzedaż stagnacji. Firma potrzebowała radykalnej zmiany i pomyślałam, że Dan może nas wstrząsnąć.

przybył do Kwatery Głównej na początku czerwca i nie tracił czasu na osiedlanie się. Jego zadaniem była restrukturyzacja 3000-osobowego działu produkcyjnego firmy, co nieuchronnie oznaczałoby utratę miejsc pracy na każdym poziomie. Nawet wśród pracowników korporacji morale było niskie. Podczas gdy jego poprzednik był zdystansowany i zdystansowany, Dan zachwiał się jak populistyczny polityk. Odwiedził każdy dział i zatrzymał się w biurach, aby porozmawiać, żartować lub uzyskać sugestie dotyczące poprawy produkcji. Jego urok był zaraźliwy, a morale poprawiło się w ciągu kilku miesięcy.

nawyki pracy dana były uderzające, nawet dla kolegi pracoholika. O 6:00 rano był przy biurku; rzadko wychodził z biura przed 20: 30. chwalił się, że nigdy nie spał dłużej niż cztery godziny w nocy. Kiedy był podekscytowany projektem, jego umysł wydawał się ścigać. Wyrzucił nowe pomysły, zanim zdążyłem wchłonąć jego poprzednie. W ciągu trzech miesięcy od swojego przybycia odrzucił prawie wszystkie nasze propozycje restrukturyzacji oddziału i wymyślił nowy radykalny plan sprzedaży produkcji i skupienia się na tym, co robimy najlepiej: sprzedaży detalicznej. Na początku byłem zaskoczony, a nawet trochę rozgniewany jego zuchwałością. Ale im więcej o tym myślałem, tym więcej kupowałem.

Dan i ja prowadziliśmy negocjacje sprzedaży razem. Dostał prawdziwy ładunek dzięki niekończącym się spotkaniom z korporacyjnymi bankierami i bankierami inwestycyjnymi. Nasi inwestorzy byli zachwyceni, że znów będziemy koncentrować się na sprzedaży, podobnie jak analitycy. Dan miał swoje pięć minut sławy w prasie i rozkoszował się uwagą. Kiedy jednak uwaga ucichła, on też.

po raz pierwszy zauważyłem zmianę w Dan około sześć miesięcy po tym, jak przybył do Knoxville, kiedy zaczął przychodzić o 9:00.

„Helen jest na mnie, aby spędzić więcej czasu z dziećmi”, powiedział mi pewnego ranka, chociaż nie pytałem.

następnego dnia zatrzymałam się w jego biurze, aby znaleźć go śpiącego przy biurku—dziwne zachowanie jak na mężczyznę, który zwykle biegał cztery godziny w nocy.

to było na spotkaniu firmy trzy tygodnie później, że zacząłem się martwić. Dan użył humoru, by wskazać wadę czyjejś argumentacji bez obrażania. Teraz zauważyłem w nim obrzydzenie. Kiedy myślał, że pomysł jest głupi, jego twarz zarejestrowała obrzydzenie. Jego typowo krzywe komentarze stały się paskudne. Na początku myślałem, że to brak snu dogania go, ale zachowanie tylko pogorszył się w najbliższych tygodniach. Podczas szczególnie napiętej dyskusji na temat budżetów Dan wstał i odszedł, jakbyśmy byli zbyt śmieszni, aby być traktowani poważnie. Wkrótce nawet jego przyjaciele dyskutowali o nim za jego plecami.

gdyby był trudnym charakterem, mógłbym to zrozumieć, ale Dan był prawie zbyt ugodowy z innymi pracownikami podczas swojej krótkiej kadencji. Tak rozpaczliwie chciał być lubiany, że trochę przesadził, aby zadowolić. Zachowywał się jak arogancki dzieciak, zrażał ludzi, którzy go wspierali i zawstydzał mnie. Pewnego ranka zwróciłem się do Sekretarki dana, by sprawdzić, czy mogłaby mi pomóc w zrozumieniu jego nieobliczalnego zachowania, ale traktowała mnie jak audytora IRS. Powiedziała, że nie zauważyła żadnych zmian w danie.

zdałem sobie sprawę, że będę musiał porozmawiać bezpośrednio z Danem. W tym czasie był zarówno przyjacielem, jak i kolegą. Ale kiedy wpadłam do niego tego popołudnia, to było jak rozmowa z inną osobą. Był bladooki i wyczerpany. Jego garnitur, Zwykle nieskazitelnie prasowany, wyglądał, jakby był w nim spany.

„Mój ojciec był chory.

dlaczego nie weźmiesz sobie kilku dni wolnego i nie pójdziesz do niego?”Zasugerowałem.

„To odciąga mój umysł od spraw.

Ale jego wysiłki na rzecz koleżeństwa były napięte. Nie był już niegrzeczny na spotkaniach, ale łatwo rozpraszał się podczas negocjacji. Byliśmy blisko znalezienia kupca, a ja potrzebowałem Dana w najwyższej formie. Ale w połowie lutego wyglądał gorzej. Co kilka dni wzywał chorych i zamykał drzwi biura. To było niesamowite zobaczyć, jak zmiana w jednej osobie może wpłynąć na cały podział. Całe miejsce wydawało się nieco ciemniejsze, szare, jakby nastrój Dana był zaraźliwy. Zacząłem się zastanawiać, jak długo sekcja może działać z szefem, który się nie pojawił. Plotki o zbliżającej się wyprzedaży rozeszły się, a dana nie było w pobliżu, aby odpowiedzieć.

W końcu zadzwoniłem do żony dana, Helen, która brzmiała tak wyczerpana jak jej mąż. Powtórzyła historię chorego ojca, w którą nigdy nie wierzyłem. Podejrzewałem, że wszyscy krewni dana znają tę historię na pamięć.

do tej pory Dan był nie w porządku od półtora miesiąca. Przypuszczam, że mogłem pójść do naszych pracowników, ale chciałem zachować tę sprawę w tajemnicy. Zamiast tego poszedłem do biura dana, by nalegać, żeby wziął tydzień wolnego. Tym razem drzwi były otwarte, a Dan wpatrywał się w Przestrzeń. Wyglądał, jakby postarzał się o 10 lat. Uśmiechając się słabo, skierował się do mnie, abym usiadł. Była niezręczna cisza, dopóki nie podniósł ręki, jakby chciał pokazać mi siniaka.

” czy kiedykolwiek czułeś się tak, jakbyś nie miał skóry?”zapytał.

„co masz na myśli?”Powiedziałem.

” czy kiedykolwiek czułeś, że każde z zakończeń nerwowych jest odsłonięte i nawet najmniejszy dotyk może cię zranić?”

kiedy nie odpowiedziałam, Dan uśmiechnął się protekcjonalnie.

W porządku. Wiem, że potrzebuję trochę wolnego.”

kiedy Helen zadzwoniła, aby powiedzieć mi, że Dan zameldował się w szpitalu psychiatrycznym, skarżyłam się, że nie przeczytałam wcześniej znaków. Wiedziałem wystarczająco dużo o depresji, aby uświadomić sobie, że potrzebuje więcej niż jeden dzień w kraju. Helen zapewniła mnie, że Dan był w doskonałej placówce z pierwszorzędnym lekarzem, który przepisał mu antydepresant i LIT, aby ustabilizować jego nastroje. Najwyraźniej jego Chemia była taka, że jego nastroje wahały się od zbyt wysokiego do zbyt niskiego. Jego wzloty nie były tak wysokie, ale jego upadki były brutalne. Mieli nadzieję, że leki go wyrównają.

„jeśli masz zamiar mieć chorobę psychiczną, mówią, że choroba dwubiegunowa jest najłatwiejsza do leczenia,” Helen powiedziała mi z wymuszoną radością. „To właśnie teraz nazywają depresją maniakalną. Lekarz myśli, że wróci do pracy za miesiąc.”

moje próby zapewnienia były żałosne. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Helen mówiła o depresji maniakalnej, jakby to był przypadek nerwów. Ale wiedziałem coś o chorobach psychicznych. Miałem drugą kuzynkę, która połowę życia spędziła w szpitalach, a drugą połowę ścigając się po mieście jak wariatka. Podczas jednego z jej maniakalnych okresów, zebrała $13,000 rachunek w domu towarowym w ciągu jednego dnia. Nie wyobrażałam sobie, żeby Dan wpadł na głęboką wodę, ale nigdy nie wyobrażałam sobie, że utknął w szpitalu z depresją. Cała sytuacja zaczynała mnie przygnębiać. Bóg wie, że miałem swój własny udział w nastrojach, ale zawsze upewniałem się, że moje emocje są pod kontrolą w pracy.

chciałem powiedzieć Helen, że zależy mi na danie, ale musiałem też pomyśleć, czy pozwolenie mu powrotu byłoby dobre dla firmy. Z jednej strony nie wyobrażałam sobie firmy bez dana. Był jednym z najbardziej produktywnych pracowników. Koszt jego zastąpienia byłby znaczny. A gdzie znajdziemy kogoś z jego talentem?

z drugiej strony, czlowiek, ktorego widzialem na biurku, nie byl w stanie nadzorowac duzej sprzedazy. Skąd wiedziałem, że kiedykolwiek będzie człowiekiem, którego zatrudniłem? Dlaczego nic nie powiedział, zanim go zatrudniłem? Nawet jeśli przez sześć tygodni nic mu nie będzie, skąd miałem wiedzieć, że nie rozbije się ponownie, zabierając ze sobą dywizję? A jeśli poszedł na maniakalny szał z firmowymi pieniędzmi?

może presja prowadzenia dużej dywizji była dla niego po prostu za duża. A co pracownicy sądzą o szefie, który spędził miesiąc w szpitalu psychiatrycznym? To nie była agencja reklamowa ze wschodniego wybrzeża, która była przyzwyczajona do tego typu rzeczy. Słyszałem już o załamaniu dana. Samo słowo wystarczyło, żebym się skrzywił.

dr Jeffrey Lynn Speller konsultował się z kierownikami dwubiegunowymi i jego rodzinami od ponad dekady. Speller jest autorem książki Executives in Crisis: recognized and Managing the alcohol, Drug-Addicted or Mentally Ill Executive (Jossey-Bass, 1989).

Dr Tanya Korkosz od ponad dekady konsultuje się z kierownikami i ich rodzinami. Korkosz i Speller są obecnie cowriting Soar with the Eagles: A Guide to Harnessing the Power of the Bipolar Executive.

maniakalno-depresyjni tacy jak Dan, gdy psychologicznie stabilni, są często genialnymi wykonawcami. Energia dana, zdolność twórczego rozwiązywania problemów i skoncentrowana intensywność były wyraźnie atutami firmy. W naszym doświadczeniu konsultingowym w ostatniej dekadzie znaleźliśmy menedżerów maniakalno-depresyjnych na szczycie jednych z najbardziej udanych w USA. firmy jako prezesi, prezesi i senior VPs. Są dobrze reprezentowani w szeregach najbardziej błyskotliwych przedsiębiorców w Stanach Zjednoczonych. Ryzykują. Budują Imperia. I często stają się bardzo bogaci. Wysoki urząd polityczny zawsze przyciągał wielu przywódców maniakalno-depresyjnych, w tym Winstona Churchilla, Theodore ’ a Roosevelta i Abrahama Lincolna.

problem polega oczywiście na tym, że niezdiagnozowani i nieleczeni menedżerowie maniakalno-depresyjni, tacy jak Dan, często wykazują nieprzewidywalne wahania nastroju między okresami intensywnej energii i Wielkiej produktywności a okresami unieruchamiających depresji.

ilu jest w USA maniakalno-depresyjnych? Chociaż liczba ta została oszacowana na 1% – lub między 2 milionami a 3 milionami maniakalno-depresyjnych Amerykanów – nie istnieją wiarygodne dane dotyczące tego, ile z tych osób można znaleźć w miejscu pracy, a tym bardziej w pakiecie korporacyjnym. Z naszego doświadczenia w pracy z kilkuset menedżerami dwubiegunowymi szacujemy, że aż 5% do 10% starszych dyrektorów corporate America może mieć depresję maniakalną, a ponad 90% będzie niezdiagnozowane i nieleczone.

na szczęście Dan wydaje się mieć łagodniejszą formę choroby maniakalno-depresyjnej zwanej chorobą dwubiegunową II lub chorobą dwubiegunową NOS, najczęstszą formą choroby maniakalno-depresyjnej występującą w kierownictwie korporacji. Dwubiegunowe kierownictwo II rzadko, jeśli w ogóle, postęp do znacznie bardziej poważne” out-of-touch-with-reality ” manic-depressives jak drugi kuzyn CEO, który spędził dużą część swojego życia w szpitalach i, najprawdopodobniej, cierpiał na halucynacje. Z naszego doświadczenia wynika, że kierownictwo firmy dwubiegunowej II przewyższa liczbę kadry kierowniczej z poważniejszą odmianą choroby maniakalno-depresyjnej o około dziesięć do jednego. Ale nawet dwubiegunowy wykonawczy z cięższymi objawami może działać dobrze przy odpowiednim leczeniu.

niestety, główną barierą dla wczesnego wykrycia i prawidłowego leczenia choroby afektywnej dwubiegunowej typu Dan jest piętno związane z chorobą. Jeden z wiceprezesów z Fortune ” 100 ” firmy high-technology był tak zaniepokojony piętnem, że zadał sobie wiele trudu, aby koledzy nie dowiedzieli się o jego maniakalnej depresji. Kiedy został przyjęty na dwa tygodnie na oddział psychiatryczny szpitala ogólnego z powodu depresji, powiedział kolegom, że ma operację pleców. Nie pozwalał nikomu z pracy odwiedzać go; i zapłacił $ 10,000 hospital tab z jego osobistych funduszy, zamiast korzystać z Jego ubezpieczenia, które pokryłoby 80% kosztów.

jak ta sytuacja mogła być lepiej rozwiązana zarówno przez Dana, jak i prezesa? Po pierwsze, Dan powinien być bardziej proaktywny w szukaniu pomocy i porady na temat jego stanu. A dokładniej, powinien był zwrócić się o poufną ocenę do specjalisty ds. zdrowia psychicznego. Im wcześniej wykrycie trudności psychologicznych przez kompetentnego specjalistę ds. zdrowia psychicznego, tym łatwiej jest interweniować i odwrócić proces—w wielu przypadkach bez potrzeby hospitalizacji.

W tym przypadku Dan nie wydawał się chętny lub zdolny do podjęcia działań naprawczych na początku. Następnie odpowiedzialność spadła na prezesa, aby wkroczyć, gdy zauważył dana śpiącego w swoim biurze; nie powinien był czekać kolejne trzy do czterech tygodni. Zamiast zatrudniać sekretarza Dana do jej poglądów na temat niekonsekwentnego zachowania dana, dyrektor generalny powinien zwołać spotkanie dyrektora korporacyjnego Programu Pomocy pracowniczej (EAP), dyrektora medycznego korporacyjnego i dyrektora ds. zasobów ludzkich. Podczas spotkania dyrektor generalny powinien był poufnie przedstawić swoje spostrzeżenia na temat zachowania Dana i poprosić o bezstronną perspektywę, komentarz i poradę. Jeśli osoby na spotkaniu zgodziły się, że Dan rzeczywiście wydaje się rozwijać poważny problem psychologiczny, dyrektor generalny i jedna lub obie strony spotkałyby się z Danem. Następnie poinformowali go, że będzie zobowiązany do poddania się ocenie psychologicznej przez zewnętrznego specjalistę ds. zdrowia psychicznego w celu ustalenia jego dalszej zdolności do wykonywania swojej pracy. Podkreślają poufny charakter tej oceny.

zewnętrzny konsultant ds. zdrowia psychicznego przeprowadzi następnie ocenę i zgłosi się do dyrektora generalnego za pośrednictwem dyrektora ds. zasobów ludzkich. W przypadku dana konsultant potwierdziłby, że rzeczywiście miał poważny problem wpływający na jego sprawność do wykonywania pracy i że najprawdopodobniej potrzebował hospitalizacji. Ani diagnoza, ani szczegółowy charakter problemu dana nie zostaną ujawnione osobom trzecim.

ewentualny powrót Dana do pracy po hospitalizacji byłby ułatwiony przez zewnętrznego konsultanta ds. zdrowia psychicznego, który przeglądałby dane dana, rozmawiał ze szpitalnym psychiatrą Dana i ponownie badał dana po hospitalizacji. Konsultant ds. zdrowia psychicznego przedstawi swoje ustalenia dyrektorowi korporacyjnemu ds. zasobów ludzkich, dyrektorowi korporacyjnemu EAP, dyrektorowi medycznemu korporacyjnemu i dyrektorowi generalnemu. Razem zdecydowali, czy dana trzeba zrestrukturyzować. Dan będzie również mieć czas na prowadzenie leczenia ambulatoryjnego w poradnictwie podczas ostatniego etapu odzysku. Wysokie stres, napięte sesje negocjacyjne i napięte harmonogramy pracy dana nie są dobrze dostosowane do jego ciągłego powrotu do zdrowia, a prezes najprawdopodobniej musiałby zwolnić go z tych obowiązków na pewien okres czasu.

dobrą wiadomością jest to, że niedawne postępy z lekami, takimi jak LIT i Tegretol, umożliwiają teraz prawidłowo diagnozowane i leczone kierownictwo dwubiegunowe II, takie jak Dan, w celu utrzymania ich równowagi psychicznej i produktywności, często całkowicie unikając problemu przyszłych epizodów depresyjnych. Trzeba przyznać, że Danowi zajmie trochę czasu, zanim stanie emocjonalnie na nogi. Jednak, jeśli jest on jak wielu z dwubiegunowych kierownictwo II mamy doradzane przez lata, będzie on odbić silniejszy niż kiedykolwiek z bieżącym wsparciem, że leki i kompetentny Poradnia ambulatoryjna może zapewnić.

weteran dziennikarz Mike Wallace jest korespondentem na 60 minut.

jeśli Dan ma szczęście, to kilka miesięcy zajmie mu wyzdrowienie z depresji. Jeśli będzie miał mniej szczęścia, może to potrwać 5-6 miesięcy. Nie możesz narażać swoich akcjonariuszy na ryzyko przez tak długi czas. Nie sugeruję, żeby dyrektor zwolnił dana. Inteligentny Zarząd powiedziałby, że ten facet jest zbyt dobry, by go stracić. Polecam tymczasowo umieścić nową osobę na jego miejscu i dać Danowi mniej stresującą pracę, podczas gdy on wyzdrowieje. Za 3-6 miesięcy zwróć mu starą pracę.

ja też cierpiałam na depresję. Mój nie był dwubiegunowy. To była po prostu staromodna depresja kliniczna, i odegrała piekło z moim ciałem i moją psychiką. Naprawdę czujesz zakończenia nerwowe. Często bolały mnie ramiona. Nigdy nie czułem się tak bezbronny. To są klasyczne objawy depresji, a nie chcesz, aby osoba w tym stanie zarządzała firmą.

kiedy moja depresja uderzyła w 1984 roku, brałem udział w procesie o zniesławienie pomiędzy generałem Williamem Westmorelandem a CBS. Musiałem być na procesie każdego dnia i byłem odpowiedzialny za zarządzanie zespołem około 15 osób. Tak jak Dan, nie byłem w stanie poradzić sobie z odpowiedzialnością. Kiedy jesteście w takim stanie, nie możecie się skoncentrować, nie pamiętacie, jesteście niezdecydowani, a wasza samoocena jest bardzo niska. Wierzysz, że jesteś oszustem i oszustem. Nie rozpoznałem depresji, tak samo jak mój lekarz ogólny. W rezultacie wylądowałem w szpitalu na dziesięć dni i zacząłem otrzymywać pomoc farmakologiczną i psychiatryczną. Gdyby CBS kazało mi przejść na wcześniejszą emeryturę lub pójść na plażę, byłbym zdruzgotany. Na szczęście mój szef wiedział, że w końcu wyzdrowieję i wykonam taką pracę, jaką robiłem wcześniej.

Ostatnio producent z mojego zespołu popadł w depresję, a kierownictwo wyższego szczebla również wspierało go przez cały okres rekonwalescencji. Kiedy był w szpitalu, firma płaciła mu – i pamiętajcie, że to firma zaciskająca pięści-bez naciskania na niego, aby wrócił. Kiedy jego kontrakt został przedłużony, zarząd nie powiedział ” Tak ” lub „nie”. Przeczekali to. To był słuszny ruch i jeden z szefów dana powinien to rozważyć. Cztery miesiące później producent wrócił i dobrze sobie radził. Od czasu mojej własnej depresji, zacząłem pracować lepiej. Rozumiecie ludzi w zupełnie inny sposób. Widzisz ich dolegliwości i robisz, co możesz, aby pomóc.

Robert O. Boorstin jest specjalnym asystentem prezydenta ds. koordynacji polityki i dyrektorem ds. komunikacji ds. reformy służby zdrowia. Przez trzy lata Boorstin prowadził grupy wsparcia dla osób z depresją maniakalną lub depresją oraz dla ich rodzin.

moim zdaniem prezes powinien się bezpośrednio z nim skontaktować i nalegać, żeby natychmiast poszedł do lekarza. Gdyby Dan miał konwulsje, dyrektor generalny wysłałby go do szpitala i zlecił badanie na epilepsję. Różnica między depresją a innymi chorobami polega na tym, że może prowadzić do samobójstwa. Nieleczona, jedna na sześć osób w depresji próbuje się zabić.

mimo to, należy unikać hospitalizacji pracowników takich jak Dan, jeśli w ogóle jest to możliwe. Jest to wyniszczające dla człowieka z powodu piętna związanego z chorobą psychiczną. I to jest wyniszczające ekonomicznie. Koszty pobytu w szpitalu wzrosły do $20,000 lub $ 30,000 miesięcznie. Te rosnące koszty są jednym z powodów, dla których plan reformy opieki zdrowotnej Prezydenta Clintona wzywa do umieszczenia ludzi w możliwie najmniej restrykcyjnym środowisku.

pozwoliłbym Danowi wrócić do pracy tylko wtedy, gdy był na lekach i pod nadzorem lekarza. Mądrze byłoby najpierw zatrudnić go w niepełnym wymiarze godzin, a następnie stopniowo zwiększać jego poziom odpowiedzialności. Aby obalić wszelkie mity na temat jego choroby, prezes powinien sprowadzić psychiatrę, aby porozmawiał z pracownikami o depresji i depresji maniakalnej. Mógł też pokazywać filmy, np.: Przewodnik po zrozumieniu depresji klinicznej, opracowany przez Stowarzyszenie depresji i powiązanych zaburzeń afektywnych (DRADA) w Baltimore i Rady odnowy biologicznej Ameryki (WELCOA) w Omaha.

zdiagnozowano u mnie depresję maniakalną w 1987 roku, kiedy byłem reporterem dla New York Timesa. Byłem przerażony, ale poczułem ulgę, wiedząc, że istnieje biologiczna podstawa moich dziwacznych nastrojów. W tym czasie miałem rozpocząć pracę nad kampanią Dukakisa. Zadzwoniłem do osoby, która mnie zatrudniła, powiedziałem mu o mojej chorobie i zapytałem, czy nadal chce mnie do tej pracy. Jego jedynym pytaniem było: „czy to będzie dla ciebie dobre?”Podobnie George Stephanopoulos, starszy doradca prezydenta, wiedzial o mojej chorobie, kiedy zatrudnil mnie do pracy przy kampanii Clintona. Mieliśmy tylko jedną dyskusję na temat tego, jak depresja maniakalna wpłynie na moją pracę, w której wyjaśniłem, że potrzebuję drzemki przez pół godziny do godziny każdego dnia.

myślę, że piętno związane z depresją maniakalną zmniejsza się z powodu filmów i książek, które demistyfikują temat. Ale w niektórych firmach nadal niebezpiecznie jest upubliczniać informacje o chorobach psychicznych. Maniakalno-depresyjni zostali odrzuceni na awans, ponieważ są postrzegani jako niestabilni; inni zostali zwolnieni z pracy. Pracodawcy mogą wykorzystać tę wiedzę, aby zakwestionować osąd pracownika: „to tylko choroba mówi.”

mimo wszystko mam nadzieję, że Lata 90. będą dla depresji maniakalnej tym, co Lata 80. dla alkoholizmu. Im więcej osób jest otwartych na chorobę i jest w stanie dobrze funkcjonować w swojej pracy, tym szybciej społeczeństwo zaakceptuje depresję maniakalną. Ludzie w końcu zobaczą, że choroba psychiczna nie powinna być przeszkodą w udanej karierze.

Daniel J. Conti jest psychologiem klinicznym oraz wiceprezesem i dyrektorem Programu Pomocy pracowniczej First National Bank Of Chicago w Illinois.

mniej niż 50% osób cierpiących na depresję poszukuje leczenia, często z powodu braku wiedzy lub lęku przed piętnem związanym z chorobą psychiczną. Co ciekawe, piętno jest najbardziej odczuwalne przez udane, dobrze widoczne osoby, które ponoszą ciężkie obowiązki. W rezultacie ludzie, których produktywność może prowadzić do największego dobra wspólnego, często jako ostatni otrzymują pomoc psychiatryczną.

poprzedni poziom produktywności dana powinien zapewnić ukojenie prezesowi. W większości przypadków depresji i depresji maniakalnej poziom funkcjonowania ludzi przed epizodem psychiatrycznym wskazuje na ich poziom funkcjonowania po leczeniu. Przyznaję, ekscesy behawioralne dana-długie godziny i energia maniakalna, które zapewniły krótkoterminowe korzyści dla biznesu-będą mniej ekstremalne po leczeniu odpowiednimi lekami. Ale jego zdolności intelektualne, w tym jego bystrość biznesowa, pozostaną nienaruszone. Z nową równowagą w stylu życia, jego możliwości mogą być nawet wzmocnione.

tak więc prezes powinien trzymać kurs ze swoim znakomitym szefem planowania strategicznego. Oprócz imperatywu moralnego, istnieje prawo do rozważenia: Ustawa o Amerykanach niepełnosprawnych z 1992 roku, która zakazuje dyskryminacji osób niepełnosprawnych. W szczególności choroba psychiczna jest zawarta w definicji niepełnosprawności.

ustawa wymaga, aby pracodawca dokonał „racjonalnej korekty” dla pracownika niepełnosprawnego. W tym przypadku jest prawdopodobne, że Dan może potrzebować kilku miesięcy, aby w pełni dostosować się do leków i przywrócić codzienne rytmy. Być może będzie musiał unikać niezwykle późnych godzin lub wczesnych porannych spotkań. Lub może potrzebować specjalnych ustaleń dotyczących podróży, umożliwiając bufor dzień przed i po podróży od wybrzeża do wybrzeża. Biorąc pod uwagę przepis ustawy i talent dana, prezes powinien przeprowadzić go przez przebieg jego powrotu do zdrowia z rozsądnymi korektami w zakresie obowiązków zawodowych. Jeśli prezes zdecyduje się zaaranżować zwolnienie dana, może stanąć przed kosztownym i uzasadnionym procesem sądowym.

prezes popełnił krytyczny błąd: był tak chętny do zachowania sprawy w tajemnicy, że postanowił nie konsultować się z programem pomocy pracowniczej (EAP). Początkowo EAP od 1989 r. zajmował się psychiatryczną krótkotrwałą niepełnosprawnością. W tym okresie średni czas trwania epizodu niepełnosprawności psychicznej został znacznie zmniejszony i nie zaobserwowano zwiększenia prawdopodobieństwa powrotu do stanu niepełnosprawności. EAP współpracuje z lekarzem, aby koordynować przebieg leczenia i wymyślić odpowiednie zakwaterowanie w okresie rekonwalescencji. Co najważniejsze, EAP rozpoznaje wartość terapeutyczną samej pracy, szczególnie dla osób o wysokiej sprawności z zaburzeniami depresyjnymi. Jak stwierdził Dan, praca była ważną strategią radzenia sobie i kluczowym elementem jego tożsamości. Zapewnienie mu przedłużonego urlopu, z nieustrukturyzowaną codzienną rutyną, może opóźnić jego rehabilitację i postawić go na zwiększone ryzyko nawrotu choroby. Najlepsze miejsce dla Dana to praca.