rodziny weteranów: zrozumienie i rozmowa z dziećmi o PTSD

© Can Stock Photo | Zinkevych

autorstwa Wesa Sandersa, Ph.D.

posted in: Gorące tematy, problemy wychowawcze

tematy: choroby psychiczne + zaburzenia psychiczne, stres

życie wojskowej rodziny nie jest łatwe, szczególnie dla rodziców. Podczas gdy niemilitarni rodzice zazwyczaj określają role i obowiązki związane z opieką nad dziećmi, w rodzinach wojskowych jest bardzo różnie, gdy od czasu do czasu rodzic musi być samodzielnym pilotem. Aby skomplikować sprawę, gdy członek służby rodzic wraca, rodzina musi dowiedzieć się, jak pasują z powrotem do struktury rodziny, która działała, gdy byli nieobecni. I często zdarza się, że przygotowania muszą być brane pod uwagę, gdy ma miejsce inne wdrożenie. Te przejścia są stresujące zarówno dla rodziców, jak i dzieci.

następnie, po zwolnieniu ze służby wojskowej, weterani i członkowie ich rodzin napotykają kolejną stresującą przemianę, rozpoczynając życie na nowo jako cywile. Życie zostało zakłócone z nieobecnością jednego rodzica. Teraz weterani muszą znaleźć nową pracę, a często rodziny muszą ponownie się przenieść, wymagając od nich dostosowania się do nowych społeczności i nowych szkół, nawiązania nowych przyjaźni i pozostawienia starych.

gdyby te stresy nie były wystarczające dla rodziców i dzieci, rodziny weteranów często znoszą dodatkowy stres – powszechne uczucie, że społeczność cywilna nie rozumie ani nie docenia ich poświęcenia. Chociaż może się to wydawać banalne, bardzo ważne jest, aby te rodziny zostały zaakceptowane, zrozumiane i włączone. Ta różnica między weteranami a cywilami nadal się pogłębia, a weterani dwukrotnie częściej mają dziecko służące w wojsku, podczas gdy coraz mniej cywilów ma powiązania rodzinne z kimś, kto służył. Ten podział oznacza, że ich cywilni rówieśnicy są coraz bardziej nieświadomi wyzwań stojących przed rodzinami weteranów, a pracownicy służby zdrowia w społeczności są mniej skłonni do zrozumienia kultury wojskowej.

Jak zatem rodziny wojskowe mogą uzyskać wsparcie, którego tak bardzo potrzebują od swoich społeczności? Poczucie, że cywile naprawdę nie doceniają poświęcenia wojskowego dokonanego przez te rodziny, tylko wzrosło, ponieważ prezydent Trump rutynowo obrażał członków służby wojskowej jako „nieudaczników i frajerów” lub wyśmiewał ich służbę komentarzami takimi jak, w odniesieniu do zmarłego senatora McCaina, „lubię ludzi, którzy nie zostali schwytani.”

Znaczenie PTSD wśród weteranów i ich rodzin

podczas gdy wyzwania opisane powyżej są wystarczająco trudne dla rodzin do przetrwania, niewidzialne rany wojny nadal nawiedzają wielu weteranów i członków ich rodzin w postaci zespołu stresu pourazowego (PTSD). Szacuje się, że prawie jeden na siedmiu (13,8%) weteranów po 11 września ma wpływ na PTSD-wskaźnik prawie dwukrotnie wyższy niż wśród cywilów. PTSD jest zaburzeniem zdrowia psychicznego, które często jest milczące lub nie wyrażone, a często haniebne dla jednostki i społecznie napiętnowane. Jednak ma poważny, natrętny, bolesny wpływ na wszystkich tych, którzy doświadczyli traumy.

przyjrzyjmy się PTSD, a w szczególności temu, jak wpływa na życie i rodziny naszych weteranów.

PTSD wynika z doświadczenia rzeczywistego i bezpośredniego zagrożenia dla siebie lub innych. To doświadczenie jest osadzone we wspomnieniach, myślach, emocjach i zachowaniu. Wyobraź sobie skutki traumatycznego wydarzenia, takiego jak wypadek samochodowy, w którym pasażer w Twoim samochodzie doznaje poważnych obrażeń lub tragicznie umiera. Myśli i uczucia związane z takim wydarzeniem miały wpływ na całe życie. Wyobraźcie sobie jedno takie wydarzenie, które staje się codziennym, intensywnym zjawiskiem podczas służby w strefie działań wojennych.

pierwszym objawem PTSD jest ” intruzja.”Są to traumatyczne wspomnienia, takie jak retrospekcje czy koszmary, które wnikają w myślenie i powodują znaczne cierpienie. Jest to często pogarszane dla weterana po tym, jak” zawsze w ruchu ” pchnięcie służby wojskowej zwalnia do tempa typowego życia cywilnego. Podczas służby członek służby nie ma czasu ani przestrzeni umysłowej, aby rozwodzić się nad zagrożeniami, z jakimi musi się zmierzyć po powrocie do wolniejszego, cywilnego życia.

drugim objawem PTSD jest unikanie. Jest to normalna i naturalna obrona, aby unikać przypomnień lub uczuć zagrożenia, które są nadal nie do zniesienia. Ale unikanie poczucia zagrożenia lub niepokoju może prowadzić do izolacji, a niektórzy weterani opisują nawet wycofanie się z rodziny we własnym domu.

trzeci objaw PTSD ma postać trudności z czujnością, szczególnie ” hypervigilance.”Kiedy weteran przyzwyczaja się do bycia czujnym, dzień po dniu, minuta po minucie, ponieważ od tego zależy przetrwanie, bardzo trudno jest zmienić to nastawienie. Utrzymuje się nawet po powrocie do życia cywilnego. Potrzeba pozostawania w gotowości przez cały czas nie jest fizycznie zrównoważona-nawet w wojsku masz przynajmniej innych członków służby, którzy będą Cię osłaniać – i prowadzi to do rozpadu ciała poprzez problemy ze snem, koncentracją i drażliwością. W niektórych przypadkach weterani mogą zacząć rekrutować członków rodziny, aby pomóc w czujności, na przykład zmuszając ich dzieci do „postowania” przy wejściu do każdego przejścia w sklepie spożywczym, aby pomóc w wypatrywaniu niebezpieczeństwa.

ostatni objaw PTSD obejmuje trudności emocjonalne, takie jak drętwienie lub depresja, które mogą utrudnić weteranom wyrażanie siebie. Może to prowadzić do tego, że członkowie rodziny czują się „odizolowani”od doświadczeń weterana. Poza rodziną można to dodatkowo wzmocnić wspólnym refrenem, że ” cywile nie rozumieją mojego doświadczenia.”

te objawy mogą być bardzo zastanawiające dla dzieci i młodzieży, szczególnie bez zrozumienia PTSD i tego, jak jest on wyrażany w rodzicu. Jeśli jesteś zainteresowany, aby dowiedzieć się więcej na temat objawów PTSD, my w Home Base ułożyła Krótki film opisujący te objawy bardziej szczegółowo. Możesz również przeczytać ten post o dziecięcych refleksjach Dr Gene Beresina na temat zmagań jego ojca z objawami PTSD.

wsparcie rodziny i rozmowa z dziećmi o PTSD

co mogą zrobić rodziny, aby wspierać się nawzajem w obliczu tych ogromnych wyzwań?

1. Sięgnij po pomoc. Pierwszym krokiem jest szukanie profesjonalnej pomocy. Program VA „Coaching into Care” jest świetną, ogólnopolską usługą telefoniczną dla rodzin, aby otrzymywać informacje od profesjonalistów, którzy rozumieją kulturę militarną i wpływ PTSD na całą rodzinę. Mogą również zapewnić pomoc w łączeniu weteranów z leczeniem zdrowia psychicznego. Jest to szczególnie ważne, ponieważ członkowie rodziny są często głównym powodem, dla którego weterani są w stanie przezwyciężyć piętno choroby psychicznej i zacząć szukać leczenia.

ponadto wielu członków rodziny jest świadomych linii kryzysu weteranów jako krytycznego źródła dla weteranów, którzy mogą doświadczać skrajnego stresu lub myśli samobójczych. Samobójstwo zabiera życie około 17 weteranów dziennie. Ale linia kryzys weteranów może być również wykorzystywana przez członków rodziny. Jeśli członek rodziny martwi się o swojego weterana i szuka wsparcia, powinien zachować te informacje pod ręką. W rzeczywistości, chociaż wiemy, że PTSD może zwiększyć ryzyko samobójstwa, wiemy również, że weterani otrzymujący opiekę nad swoimi potrzebami zdrowia psychicznego są znacznie mniej narażeni na śmierć samobójczą niż ich rówieśnicy, którzy tego nie robią.

2. Spróbuj prowadzić rodzinne rozmowy na temat PTSD. Niezależnie od tego, czy weteran uzyskał dostęp do opieki, temat PTSD może być niewygodny do omówienia. Zaprzeczenie, wstyd i przekonania wzmocnione podczas służby wojskowej, że „emocje są słabością” są trudne do przezwyciężenia, co pozostawia wpływ PTSD na rodzinę bez odpowiedzi. I po co o tym mówić, można zapytać? W końcu, czy to nie spowoduje większego cierpienia rodziny? Wcale nie. W rzeczywistości pozostawienie tych rzeczy niewypowiedzianych może być najbardziej szkodliwym wyborem ze wszystkich. Dzieci i nastolatki są spostrzegawcze i często szukają odpowiedzi, niezależnie od tego, czy udzielają im ich rodzice. Oznacza to, że Google lub przyjaciele w szkole będą mówić im, co mają myśleć, okradając weteranów ich historii i potencjalnie powtarzając fałszywe plotki lub informacje (nazywamy to „scuttlebutt” w wojsku).

nawet małe dzieci mogą skorzystać z jakiegoś wyjaśnienia, przez co przechodzi mama lub tata, o ile jest to odpowiednie dla ich wieku. Mówienie o PTSD pomaga dzieciom zrozumieć, że to nie ich wina, że można mówić o swoich wyzwaniach i że proszenie o pomoc nie jest czymś, czego można się wstydzić. Poniżej kilka uwag na temat tego onieśmielającego, ale ważnego tematu rozmowy:

zrób krok po kroku. Nie kładź ciężaru na sobie, aby omówić wszystko w jednej wielkiej, ciężkiej rozmowie. Podziel się z dzieckiem po trochu naraz, upewniając się, aby zmodyfikować to, co mówisz, w oparciu o to, co jest odpowiednie dla rozwoju. Nie musisz dzielić się szczegółami swojego traumatycznego doświadczenia, aby być skutecznym. Po prostu poinformowanie dziecka, że przeżyłeś straszne lub złe doświadczenie, gdy byłeś za granicą, i jak to na Ciebie wpływa, może wystarczyć. Gdy dzieci stają się starsze i bardziej dojrzałe, możesz zacząć udostępniać więcej informacji, gdy czujesz się komfortowo.

użyj zasobów. Książki ” Dlaczego tata jest taki zły / Why Is Mom so Mad?”(są książki dla każdego rodzica) i Ulica Sezamkowa dla rodzin wojskowych to świetne zasoby, które pomogą ci podejść do rozmowy.

zachowanie modelu. Pamiętaj, że dzieci zwracają uwagę na to, co dzieje się w domu. Wyjaśnienie wyzwań, przez które przechodzisz ty lub doświadczony rodzic z powodu PTSD, pomaga modelować otwartą komunikację (np. „czasami zostaję w domu, gdy wychodzisz z mamą/tatą” lub „czasami się denerwuję i to nie twoja wina.”). Mówienie o tym, jak pracujesz nad tymi wyzwaniami, pomaga również modelować znaczenie szukania profesjonalnej pomocy. Dzieci internalizować te lekcje i mogą dowiedzieć się, że to jest ważne i w porządku, aby komunikować się z rodzicami, gdy walczą.

3. Niech wiedzą, że to nie ich wina. W przypadku braku Rozmowy dzieci mogą czasami obwiniać się, gdy rodzic jest smutny, zły lub kłóci się w domu. Mówienie o PTSD jest ważną okazją do wyjaśnienia dzieciom, że to nie ich wina. Może to być również okazja, aby upewnić się, że Twoje dziecko lub nastolatek nie przejmie troskliwej roli. Przypomnij im, że są profesjonaliści i lekarze, którzy pomagają ci przez to przejść, i że jesteś tam, aby się nimi zająć.

4. Przygotuj się na ich reakcje. Czasami dzieci mogą stać się smutne, płaczące lub w ogóle nie reagować. Ważne jest, aby potwierdzić każdą emocjonalną reakcję dziecka i dać mu możliwość podzielenia się swoimi uczuciami. Dzieci mogą potrzebować przerwy lub chcą zakończyć rozmowę. W porządku! Daj im trochę oddechu i sprawdź później, jak się czują.

5. Nie musisz znać wszystkich odpowiedzi. Twoje dziecko może mieć pewne konkretne pytania, na które nie możesz odpowiedzieć,lub być może nie czujesz się komfortowo. Możesz dać im znać, że cieszysz się, że zapytali, ale nie masz teraz odpowiedzi lub że trudno jest o tym mówić i nie możesz odpowiedzieć na konkretne pytanie. Ważne jest, aby dialog był otwarty, a dzieci i nastolatki czuły się komfortowo i wspierały się w rozmowie z Tobą na ten trudny temat.

podczas gdy te rozmowy są ważne dla dzieci, równie ważna jest równowaga ciepła i wsparcia, która pielęgnuje silną więź między rodzicem a dzieckiem. Rodzice mogą potrzebować czasu dla siebie tu i tam, aby poczuć się lepiej wyposażeni w zarządzanie wysoką energią, której wymaga rodzicielstwo. To maraton, a nie sprint, a każdy dzień jest nową okazją do szukania pomocy, wprowadzania zmian i budowania silniejszych relacji z naszymi dziećmi.

na koniec pamiętaj, że nie jesteś sam. Jeśli ty lub Twoja ukochana służyliście swojemu krajowi i zmagacie się z objawami PTSD, Home Base oferuje 2-tygodniowy program leczenia Dostępny dla weteranów, bezpłatnie. Dowiedz się więcej na www.HomeBase.org.

wes Sanders, Ph. D.

Dr Wesley Sanders jest psychologiem personelu w bazie domowej i specjalizuje się w leczeniu PTSD i readjustment problemów, w tym trudności rodzinnych i rodzicielskich. Prowadzi terapię indywidualną i grupową w domu. Jest wyszkolony …

aby przeczytać pełny biogram kliknij tutaj.