„mamo, chciałbym obejrzeć Mój mały kucyk. Czy to dobry pomysł, bo to serial dla dziewczyn?”mój 7-latek zapytał.
złapałem oddech. Mój żołądek nadal robi klapki, kiedy mój syn czuje się przytłumiony przez etykiety płci, które ignorujemy od zawsze. Pilot od telewizora jest zwykle naturalnym przedłużeniem jego ręki, ale on stał z dala od niego, jakby to było warzywo. Wskoczyłem w tryb power mom i, przytulając go zbyt mocno, delikatnie wyjaśniłem ponownie, dlaczego Kreskówki są dla wszystkich. Dzięki temu przypomnieniu jego zaufanie powróciło. Chwycił pilota i zaczął śpiewać razem z gangiem Ponyville.
przez te wszystkie lata, mój syn pokazywał mi, jak wychowywać dzieci. Jeśli chodzi o wychowanie go, byłem zszokowany odkryciem, że wspieram małą feministkę. Pomagam mojemu synowi szanować kobiecość, zachęcając go do cenienia kobiecości w sobie. Na pewno nie widziałem tego na USG.
z definicji ruch feministyczny w swej istocie opiera się na równości. To czyniłoby mnie feministką, zanim zdążyłabym to przeliterować. Zawsze chodziło mi o uczciwość. W przedszkolu byłem wściekły, gdy wszyscy chłopcy utworzyli grupę władzy, aby wykopać dziewczyny z karuzeli. Potem przystąpili do boysplain do nas, dlaczego nie mogliśmy obrócić go tak szybko, jak mogli. Może to była tylko dziwna gra dla dzieci, zamiast jakiegoś patriarchalnego planu przejęcia placu zabaw, ale pamiętam, że czułem się zły, że zostałem wykluczony z gry tylko dlatego, że byłem dziewczyną.
jako kobieta wpadłam w przepaść płciową i widziałam, co tam jest, ale nadal nie postanowiłam wychować syna feministki. Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, nie miałam planu. Miałam przyjaciół, którzy po pierwszym pozytywnym teście na siusiu wyszli i wybrali imiona dzieci i kolory pokoju dziecięcego. To nie byłem ja. Wiedziałem tylko, że chcę wychować życzliwą duszę, która stara się dostrzec wartość nieodłączną dla każdego. Więc, poza oglądaniem dużej ilości dzielnicy Pana Rogersa, nie miałem żadnej strategii. Wtedy przyszedł mój dzieciak, żeby pokazać mi swoje.
„mamo, przeczytaj to …” mój wtedy 2-latek powiedział podekscytowany wskazując na różową książkę.
ściągnęłam książkę z półki księgarni i razem czytaliśmy fakty o każdej z 12 milionów księżniczek Disneya. Mój syn przeglądał wszystkie półki wszystkich sklepów z zabawkami, ponieważ mógł po nie sięgnąć. Uwielbiałam patrzeć, jak jego twarz rozjaśnia się, gdy rozbudza się jego wyobraźnia. Nigdy nie przyszło mi do głowy, aby skierować go w kierunku wyznaczonej sekcji dla chłopców — ale musiało to być dla niektórych pracowników. Te same uczucia niesprawiedliwości na placu zabaw pojawiły się we mnie. Dlaczego moje dziecko powinno być ograniczone ze względu na płeć? Czy zabawki i książki nie były dla wszystkich? Moje dziecko uważało, że powinny być-i ja też.
pomagam mojemu synowi szanować kobiecość, zachęcając go do cenienia kobiecości w sobie.
gdy mój syn dorastał, przejrzałam każdy aspekt mojego planu rodzicielskiego równych szans i szybko zobaczyłam, jak z niego skorzystał. Byłem zdumiony tym, jak rozkwitła jego kreatywność. Widziałem, jak nie bał się imprez herbacianych przebrany za astronautę-kowboja-księżniczkę. Widziałem, jak wspieranie tych wyborów, zamiast ich krytykować, wpłynęło na jego życie emocjonalne. Nie przestał czuć swoich uczuć. Płacz był chłodny, a smutek w porządku.
miałem nadzieję, że to położy podwaliny pod głębsze zrozumienie, gdzie zarówno męski, jak i żeński mają taką samą wartość. Jak wspaniale byłoby, gdyby jego wewnętrzne ja upewniło go, że jedynymi wyznaczonymi ograniczeniami są te, które ustanowił dla siebie? Patrzyłem, jak na placu zabaw podbiegał do grup Dziewczyn tak samo łatwo jak chłopcy. A dziewczyny były często jego pierwszym wyborem do zabaw i BFFs. Czy to naprawdę działało? Czy wychowywałam małą feministkę, która czuła się komfortowo widząc wartość w każdym, bo uczył się dostrzegać wartość w sobie? No może …
„po prostu płaczę”, syn zaczął płakać, ” co powiedzą chłopcy z mojej klasy?”
mój syn wyjaśnił, że płakał na pierwszej klasie matematyki, a potem powiedział, że dużo płakał na wszystkich zajęciach. Był zażenowany, ponieważ jego” dziewczęca ” strona została zminimalizowana przez chłopców w szkole. Kiedy trzymałam syna, zastanawiałam się, czy nie zrobiłam mu krzywdy. Może mógłbym znaleźć sposób na bagatelizowanie polaryzacji niebiesko-różowej płci. Może pomogłoby mu to mniej boleć w takich chwilach.
patrząc na nie tak małą rączkę mojego synka, szybko dorastał. To nie był pierwszy raz, kiedy taki incydent wstrząsnął nim i nie był ostatnim. Społeczeństwo zdecydowanie nie stonowałoby ograniczających stereotypów, które widział i ja też nie.
„wiesz,” zacząłem cicho, ” powinieneś być z siebie dumny, że wiesz, że możesz płakać, gdy czujesz się smutny. Nie każdy może to zrobić.”Jego twarz się rozświetliła. Obejmując wszystkie części siebie, otrzymał szerszą paletę emocjonalną. To tworzy empatię – i będzie jej potrzebował.
jeśli są rodzice, którzy jeszcze nie dostali notki: wychowywanie dziecka jest trudne. Wychowanie syna feministki nie jest dla osób o słabym sercu. Serce mi pęka za każdym razem, gdy moje dziecko ma do czynienia z tradycyjnym hardcorowym męskim stereotypem i wraca do domu zdezorientowany i przygnębiony. Podczas gdy ja próbuję wychować kobiecość w moim małym chłopcu, społeczeństwo znajduje sposoby na jej zburzenie.
teraz, gdy mój syn jest starszy, zaciągnęliśmy jeszcze więcej pomocy. Jego ojciec zawsze był tam, aby go wspierać, ale wezwaliśmy innych wrażliwych wzorców do naśladowania, którzy mogą również rozproszyć restrykcyjny męski banał, który wycieka. I tak jak wracamy do ekipy Ponyville, zawsze będę tutaj, aby dać mojemu synowi wzrost pewności siebie, którego potrzebuje, aby jego feministyczna strona posuwała się naprzód. Mam nadzieję, że ta zachęta w obejmowaniu kobiecości pozwoli mojemu synowi poczuć, jak wszystkie jego części mają taką samą wartość. To może mu pokazać wartość w każdym-ale zwłaszcza w nim samym.
zanim pójdziesz, sprawdź te książki dla dzieci z chłopcami kolorowymi:
