- nazwa naukowa: anarhichas lupus
- znany również jako: wilk Węgorz, wilk morski, Kot morski, Ryba Diabeł, Sum oceaniczny, Sum Atlantycki, ryby Woof. W sprzedaży jako ryba spożywcza może być znany jako szkocki Halibut, Woof lub Scarborough Woof.
- Rozmiar: do 5 stóp i około 50 funtów
- UK minimalny rozmiar: N/a
- UK Shore caught record: 12LB 12oz
- IGFA world record: 52lb
- Status IUCN:
- Globalny: NE (Nie oceniany)
- Europa: DD (brak danych)
- rozpowszechnienie: spotykany po obu stronach północnego Oceanu Atlantyckiego. W wodach europejskich występują od wód skandynawskich po Morze Śródziemne.
- żywi się: krabami, homarami, rozgwiazdami, jeżowcami, krewetkami i skorupiakami.
- opis: długie, cylindryczne ciało przypominające węgorza. Pojedyncza płetwa grzbietowa jest długa i biegnie na całej długości ciała. Płetwa odbytowa jest około dwóch trzecich długości grzbietu. Płetwa ogonowa jest mała. Oczy są małe, a duży pysk wypełniony jest zarówno ostrymi zębami, jak i zgniatającymi zębami trzonowymi. Niezwykle niebieskawy kolor, choć może się różnić od brązowawego, szarawego lub innych kolorów. Kilka ciemniejszych pasków spływa po bokach.
Dystrybucja
wilki Atlantyckie są, jak sama nazwa wskazuje, spotykane na północnym Atlantyku. W wodach europejskich występują od zimnych wód Morza Barentsa i Kara przez Morze Norweskie i zachodnią część Morza Bałtyckiego. Ich zasięg rozciąga się przez Morze Północne i wody otaczające wyspy brytyjskie, aż po Atlantyckie wybrzeża Francji i Portugalii. Znajdują się na skraju ich południowego rozmieszczenia wzdłuż wybrzeża Portugalii i występują w ograniczonej liczbie w zachodniej części Morza Śródziemnego. Występują w wodach islandzkich i grenlandzkich wzdłuż wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych i Kanady.
siedlisko, żywienie i zachowanie
gatunek ten preferuje dość głębokie wody o głębokości co najmniej trzydziestu metrów i preferuje skaliste i połamane podłoże, które zapewnia im pęknięcia i szczeliny do ukrycia w środku. Są to zwykle ryby samotne, chociaż, ponieważ nie są terytorialne, skaliste obszary zawierające dużą liczbę odpowiednich kryjówek mogą zawierać kilka wilków Atlantyckich. Nazwa tego gatunku pochodzi od ich zębów, które przypominają zęby wilka. Mają od czterech do sześciu widocznych zębów przypominających kły z przodu pyska, z kilkoma rzędami tępych, zgniatających zębów dalej z tyłu. Wilki Atlantyckie żywią się głównie skorupiakami i skorupiakami, używając swoich potężnych zębów i szczęk do kruszenia się przez skorupy tych stworzeń. Żywią się również innymi żyjącymi na dnie mórz, takimi jak jeżowce, rozgwiazdy i kruche gwiazdy, a uważa się, że polują tylko sporadycznie na inne ryby. Pomimo swojego wyglądu, wilczomlecz Atlantycki nie jest niebezpieczny dla ludzi i uważa się go za nieśmiałe i samotnicze stworzenia. Zaobserwowano, że pływają z dala od nurków, którzy się na nie natknęli. Jednak będą pękać zębami, aby bronić się po wyjęciu z wody.
wilczomlecz Atlantycki ma niezwykły wzorzec rozrodczy. Rozmnażają się jesienią, a jaja są wewnętrznie zapłodnione przez samicę. Jaja są następnie składane na dnie morskim, a samiec pozostaje w pobliżu i pilnuje jaj, dopóki nie złowią, co może potrwać kilka tygodni, a nawet miesięcy. Wilczomlecz Atlantycki rozmnaża się dopiero w wieku od ośmiu do dziesięciu lat.
dodatkowe gatunki Wolffish
Wartość handlowa i stan ochrony
wilczak Atlantycki jest cenny komercyjnie i jest sprzedawany jako ryba spożywcza. Występuje w sklepach z rybami i chipsami, szczególnie w północnej Anglii, gdzie może być określany jako Halibut Szkocki, woof, Scarborough woof lub woof-fish. Jest również sprzedawany na świeżych rybach, ale prawie zawsze jest sprzedawany jako filety bez skóry i bez kości, a nie jako pełna ryba, ponieważ konsumenci byliby zniechęceni pojawieniem się tego gatunku.
wilki Atlantyckie nie są specjalnie ukierunkowane przez statki handlowe, ale są złowione i zatrzymywane jako przyłów we Włokach, a większe okazy są złowione na taklach. Nowoczesne przemysłowe metody połowu znacznie zmniejszyły liczebność wilków, nie tylko poprzez połów ryb,ale także poprzez niszczenie siedlisk, gniazd i terenów lęgowych wilków poprzez intensywne, powtarzane trałowanie denne. Amerykańskie połowy wilka Atlantyckiego zmniejszyły się z ponad 1200 ton rocznie w latach 80.do około trzydziestu ton rocznie w latach 2000. Stosunkowo późny wiek lęgowy wilka oraz dość duże rozmiary, które musi osiągnąć, zanim osiągnie dojrzałość płciową, oznaczają, że odbudowa zasobów zajmie dużo czasu, nawet jeśli presja handlowa zostanie złagodzona. United States National Marine Fisheries Service klasyfikuje Wilka Atlantyckiego jako gatunek niepokojący, podczas gdy IUCN nie przeprowadziła pełnej oceny tego gatunku (obecnie jest klasyfikowany jako nie oceniany globalnie i brakuje danych w Europie), prawie na pewno otrzyma status zagrożenia po przeprowadzeniu pełnej oceny stada. Niestety, sytuacja jest podobna dla dwóch innych gatunków wilków. Wilczomlecz plamisty jest klasyfikowany jako Bliski zagrożenia w wodach europejskich, a wilczomlecz Północny jest klasyfikowany jako zagrożony, co oznacza, że ma wysokie ryzyko wyginięcia na wolności.
połowy Wilka i wędki rekordy
ponieważ wilki są tak rzadkie na wybrzeżu Wysp Brytyjskich, niewielu wędkarzy będzie specjalnie celować w ten gatunek, ale czasami mogą być złowione przez wędkarzy łowiących na skalistym podłożu dorsza lub tych, którzy używają dużych ryb lub przynęt kałamarnic do połowu węgorzy konger. Wolffish częściej odławiane są z głębokich wód krajów skandynawskich przez wędkarzy łodziowych przy użyciu takich przynęt jak ciężkie pirki, a także duże martwe przynęty rybne.
rekord dla tego gatunku został ustanowiony w 1978 roku, kiedy G. M. Taylor złowił stosunkowo niewielkiego wilka o wadze 12 funtów 12 uncji ze Stonehaven w Szkocji w 1978 roku. Rekord Łodzi został ustanowiony w 1989 roku przez S. P. Warda z wolffish 26lb 4oz złowionych u wybrzeży Whitby w North Yorkshire. Rekord świata został ustanowiony w 1986 roku, kiedy Frederick Gardiner złowił wilka o wadze 52 funtów dokładnie podczas połowów z Georges Bank, Massachusetts, USA.
