CheatSheet for VIO-AIX & System P Community

we wczesnych czasach IBM AIX® administratorzy systemów byli ograniczeni do jednego serwera logicznego na serwer fizyczny. Jeśli chcesz rozwijać swoje środowisko obliczeniowe, musisz kupić nowy serwer IBM RS / 6000® lub pSeries®. Lub odwrotnie, jeśli masz jakieś wolne zasoby, które chcesz udostępnić na innym serwerze, nie było łatwego sposobu na zrobienie tego bez fizycznego przenoszenia komponentów sprzętowych.

w 2001 roku IBM wprowadził technologię partycjonowania logicznego (LPAR), która pozwalała wielu serwerom logicznym korzystać z tych samych zasobów fizycznych serwera, w tym procesora, pamięci, dysku i adapterów, zarządzanych przez specjalny serwer administracyjny o nazwie konsola zarządzania oprogramowaniem (HMC). Technologia ta pozwala administratorom systemów tworzyć, modyfikować i usuwać pliki LPAR, zarządzać zasobami i wykonywać pracę systemu operacyjnego na różnych logicznych serwerach AIX i Linux® w ramach jednego serwera fizycznego.

z kilkoma kolejnymi iteracjami technologii LPAR, stało się możliwe dynamiczne zarządzanie zasobami i zasobami procesora mikrocząstek, pozwalając wielu LPAR współdzielić nawet ten sam fizyczny procesor jednocześnie. Następnie IBM wprowadził technologię virtual I / O (VIO), która pozwala tym samym firmom LPAR korzystać z tych samych zasobów pamięci masowej i sieci, przełamując tym samym barierę izolacji dysku i adaptera.

podstawy technologii VIO

Vio składają się z serwerów, oprogramowania i różnych poleceń.

serwery VIO

technologia Vio opiera się na idei posiadania specjalnych modułów LPAR, które zarządzają zasobami dyskowymi i sieciowymi, z których korzystają inne moduły LPAR na tych samych serwerach pSeries lub IBM System P. Zamiast wyodrębniać poszczególne zasoby sieciowe i dyskowe na zasadzie LPAR-by-LPAR (szczególnie w przypadkach, gdy nie byłoby wystarczających zasobów dla wszystkich LPAR do posiadania tego, czego potrzebują do działania), jeden lub dwa serwery VIO mają kontrolę nad tymi zasobami i dzielą się nimi z innymi LPAR (Vio client LPAR).

oprogramowanie VIO

ten serwer Vio uruchamia specjalną wersję systemu operacyjnego AIX, z dodatkowym pakietem oprogramowania o nazwie IOS. To oprogramowanie jest dostarczane w pakiecie i jest zarządzane niezależnie od zwykłych poleceń systemu operacyjnego (na przykład installp) i struktury wersjonowania (poziomy technologii). Jest to podobne do tego, jak HMC posiada specjalistyczne oprogramowanie załadowane do jądra Linuksa w określonym celu.

Uwaga: Instalacja oprogramowania innych firm lub zmiana systemu operacyjnego za pomocą jakichkolwiek środków poza systemem IOS zazwyczaj unieważnia wsparcie ze strony IBM, więc najlepiej unikać modyfikowania serwera w niestandardowy sposób.

identyfikator użytkownika VIO i polecenia

zamiast używać identyfikatora użytkownika głównego do wydawania poleceń, identyfikator użytkownika administracyjnego—padmin—jest używany dla wszystkich kontrolek Vio. Ten identyfikator użytkownika ma powłokę o nazwie iOS command-line interface (ioscli), która uruchamia unikalny zestaw poleceń do zarządzania urządzeniami przypisanymi do serwerów VIO. Wiele z tych poleceń jest podobnych do zwykłych poleceń AIX (na przykład lsdev), ale używa różnych flag i struktur poleceń (na przykład lsdev –dev). Ale większość poleceń poziomu superużytkownika jest nowa i wykonuje wiele różnych operacji naraz. W rzeczywistości, przy prawidłowym administrowaniu, administratorzy systemów rzadko będą musieli zostać rootem.

pomocny padmin polecenia obejmują:

• help: to polecenie wyświetla wszystkie polecenia dostępne w ioscli. Jeśli przekażesz do niego konkretne polecenie, takie jakhelp update, zobaczysz konkretne flagi i składnię dla tego polecenia.
• cfgdev: to polecenie jest odpowiednikiem polecenia cfgmgr i wykrywa nowe fizyczne i logiczne urządzenia dodane do serwera VIO.
• oem_setup_env: to polecenie jest odpowiednikiem działania su – root, ale bez konieczności wprowadzania hasła. Ponownie, rzadko będziesz musiał zostać rootem na serwerze VIO.
• mkvdev: To polecenie zarządza wirtualnymi urządzeniami, które tworzysz i obsługujesz do Klienta Vio LPARs.
• mktcpip ,lstcpip irmtcpip : te polecenia zarządzają siecią z wiersza poleceń i omijają zapotrzebowanie na narzędzia, takie jaksmitty tcpip .
• lsmap: to polecenie pokazuje relacje między zasobami dyskowymi a jednostkami LPAR klienta VIO.

planowanie środowiska

kiedy zaczynasz planować środowisko VIO, udane, w pełni funkcjonalne i wysoce dostępne środowisko VIO jest wprost proporcjonalne do czasu, jaki poświęcasz na sprawdzenie sprzętu, zaprojektowanie poręcznych arkuszy kalkulacyjnych i skupienie się na szczegółach.

zasoby dyskowe

pierwszym obszarem, który musisz zająć, jest zarządzanie zasobami dyskowymi w kliencie Vio LPARs. W ramach VIO używasz trzech głównych metod serwowania zasobów dyskowych:

• Metoda 1: woluminy logiczne jako dyski. Ta metoda wymaga przypisania dysku do serwera VIO i użycia identyfikatora użytkownika padmin, aby utworzyć grupę woluminów i woluminy logiczne (LvS) na tym dysku. Następnie mapujesz te LV do LPAR klienta VIO w celu użycia, widząc je jako pojedyncze dyski. Zazwyczaj każdy LV ma kilka gigabajtów wielkości, aby dostosować się do potrzeb klientów VIO, takich jak umieszczenie na nim systemu operacyjnego AIX dla tego LPAR.
  • : Metoda ta może zmniejszyć ilość dysków przypisanych do serwera VIO, ponieważ wiele jednostek LPAR klienta VIO może uzyskać dostęp do poszczególnych LV, które są przypisane na tym samym dysku fizycznym lub Logical Unit Number (LUN) z sieci pamięci masowej (SAN). Jeśli na dysku jest wystarczająco dużo wolnego miejsca, możesz utworzyć dodatkowy LV w locie i szybko go przypisać.
  • wady: ta metoda może powodować pewne problemy z zasobami, jeśli Lpary klienta VIO wykonują szybkie wejście/wyjście (I/O) na tym samym dysku fizycznym. W niektórych przypadkach redundancja grup woluminów na klientach LPAR VIO może wymagać przypisania dwa razy większej liczby dysków fizycznych do dwóch różnych serwerów VIO. I, errantrmlv polecenie może całkowicie wywalić klienta VIO LPAR z przewodu.
• Metoda 2: wirtualne dyski SCSI. W tej metodzie dyski są przypisywane do serwerów VIO i mapowane bezpośrednio do Lparów klienta VIO. Serwery VIO nie mają wglądu w to, co znajduje się na dyskach lub jak są używane, ale po prostu podają dyski do Klienta Vio.
  • : Ta metoda jest szybkim i łatwym sposobem na wysłanie dysków do klienta Vio LPARs; potrzeba tylko dwóch krótkich poleceń, aby wykryć dysk i wyjść do serwera w celu użycia. Ponadto klienci VIO nie muszą się martwić o jakiekolwiek oprogramowanie do zarządzania dyskami (takie jak SDDPCM), aby mieć redundancję w oglądaniu dysków na dwóch ścieżkach, gdy są obsługiwane przez dwa serwery VIO.
  • wady: Zarządzanie ogromną ilością dysków na serwerach VIO i klientach, do których są mapowane, może stać się trudne. Ponadto, jeśli kiedykolwiek będziesz musiał uruchomić system Management Services (SMS), może to zająć dużo czasu, zanim serwer VIO zbada wszystkie dyski i może zidentyfikować kilka jako główne grupy woluminów (sztuką jest znalezienie nazwy VIO).
• Metoda 3: Virtual Fibre Channel Adapter (NPIV). W tej metodzie serwery VIO stają się kompletnymi przejściówkami, udostępniając swoje Adaptery Fibre Channel (FC) bezpośrednio klientom Vio. Wykorzystując nową technologię o nazwie N-Port ID Virtualization, pojedynczy adapter FC podłączony do SAN może być używany przez wiele klientów Vio jednocześnie. Serwery VIO nigdy nie widzą żadnego z dysków przypisanych do Klienta Vio LPAR, ponieważ każdy klient VIO LPAR otrzymuje swój własny numer światowy (WWN) na każdym adapterze FC, a jednostki LUN z SAN są bezpośrednio mapowane do tych WWN.
  • zalety: ta metoda jest niezwykle eleganckim sposobem zarządzania zasobami dyskowymi VIO i upraszcza proces mapowania dysków. Minimalizuje to zaangażowanie VIO, ponieważ po zakończeniu wstępnego mapowania adaptera FC na klienta VIO LPAR nie trzeba uruchamiać żadnych innych poleceń na serwerach VIO-w przeciwieństwie do metody wirtualnego dysku SCSI, gdzie polecenia muszą być uruchamiane na każdym serwerze VIO dla każdego dysku, który jest współdzielony.
  • wady: główną wadą tej metody jest to, że niektóre technologie SAN nie są jeszcze kompatybilne z technologią NPIV. Na przykład miałem jedno żmudne doświadczenie, w którym musiałem ręcznie wprowadzić wszystkie WWN z moich klientów VIO do map stref, ponieważ SAN nie mógł ich automatycznie wykryć. A jeśli nie jesteś ostrożny z licencjonowaniem, możesz wyczerpać zakres WWN, który technologia wirtualizacji przydziela serwerom VIO.

zasoby sieciowe

drugi obszar, który musisz zaplanować, to jak udostępnić zasoby sieciowe klientom LPAR VIO. Podobnie jak zasoby dyskowe, istnieją dwa główne sposoby konfigurowania rzeczy:

• Metoda 1: współdzielone Adaptery Ethernet (SEA). Główna zasada stojąca za technologią SEA jest prosta:
  

   1 fizyczny Adapter Ethernet + 1 wirtualny Adapter Ethernet = 1 współdzielony Adapter Ethernet
  

  podczas tworzenia serwerów VIO są im przypisywane zarówno fizyczne karty Ethernet, jak i wirtualne karty Ethernet. Klient VIO LPAR jest informowany, których wirtualnych adapterów Ethernet powinien używać do komunikacji. Serwery VIO następnie mapują te wirtualne karty na fizyczne karty Ethernet, a te klienckie karty LPAR mogą komunikować się za pośrednictwem tego samego urządzenia.

  • korzyści: tak długo, jak masz dostępne fizyczne urządzenie entX, możesz nawiązać nowe połączenie dla klienta VIO LPARs. Nawet serwery VIO mogą mieć skonfigurowane adresy IP na morzach do komunikacji, omijając potrzebę jakiegokolwiek wyspecjalizowanego administracyjnego połączenia sieciowego.
  • wady: konflikt zasobów może wystąpić, jeśli masz zbyt wiele LPAR klienta VIO przechodzącego przez ten sam fizyczny adapter Ethernet. Jeśli dostępny jest trunking wirtualnej sieci LAN (VLAN), w którym można uzyskać dostęp do wielu podsieci sieciowych jednocześnie za pomocą tej samej fizycznej karty, ta metoda nie wykorzystuje tej korzyści.
• Metoda 2: Zintegrowany wirtualny Ethernet (Ive). Technologia IVE jest podobna do technologii SEA, ale umożliwia dostęp do wielu sieci VLAN za pośrednictwem tego samego fizycznego adaptera. Każda VLAN jest definiowana zarówno przez HMC, jak i na serwerze VIO do komunikacji. Następnie klienci VIO są informowani o wirtualnych kartach Ethernet i numerach VLAN, do których powinni uzyskać dostęp poprzez mapowanie morskie. Komunikacja z wieloma podsieciami przebiega bezproblemowo.
  • korzyści: IVE zmniejsza liczbę fizycznych kart Ethernet i połączeń potrzebnych do ułatwienia komunikacji. Staje się możliwe wysyłanie ruchu do sieci produkcyjnych, rozwojowych i zapasowych za pomocą tego samego kawałka drutu.
  • wady :w tej chwili nie można spontanicznie dodawać nowych sieci VLAN do połączenia IVE. Jeśli chcesz dodać nową sieć VLAN do istniejącego połączenia IVE, musisz najpierw logicznie zniszczyć i ponownie utworzyć podstawowe urządzenie SEA, prawdopodobnie utrudniając każdemu klientowi Vio Korzystanie z tego połączenia. Ponadto, podobnie jak w przypadku starszych technologii SAN i NPIV, starszy Sprzęt sieciowy może nie być w stanie obsłużyć połączeń IVE.

nadmiarowe serwery VIO

trzecim obszarem, który musisz zaplanować, jest posiadanie nadmiarowych serwerów VIO na tym samym fizycznym serwerze pSeries lub System P. Jeśli pojedynczy serwer Vio obsługuje tuzin klientów Vio i coś katastrofalnego powali ten serwer offline, wszystko na nim spadnie.

mając dwa serwery VIO z tym samym zestawem zasobów, LPAR klienta VIO może nadal działać bez zakłóceń, jeśli coś usunie jeden z serwerów VIO. LPAR klienta VIO przejdzie do innego serwera VIO po swoje zasoby dyskowe i sieciowe. Mapowanie dysków do serwerów VIO i tworzenie sieciowych kanałów sterowania daje klientowi Vio dwie nogi, na których można stanąć. Umożliwia również dynamiczne wykonywanie aktualizacji systemu IOS na serwerach VIO bez wpływu na Lpary klienta VIO.

zasoby przypisywane do każdego serwera VIO powinny być jak najbardziej identyczne i zaprojektowane tak, aby zmaksymalizować dostępność. Nie mieszaj wolniejszej karty Ethernet na jednym serwerze VIO z szybszą prędkością jeden na drugim. Nie umieszczaj wszystkich adapterów FC używanych przez oba serwery VIO w tej samej fizycznej szufladzie. Zamiast tego przesuń Adaptery między wieloma szufladami i przypisuj je niezależnie. Zaplanuj każdą możliwą awarię sprzętu i poszukaj sposobów na maksymalizację nadmiarowości.

ponadto szczególnie ważne jest udokumentowanie, jak wszystko jest odwzorowane. Zapisz swoje środowisko w arkuszu kalkulacyjnym i odsyłaj je często do poleceń takich jak vfcmap. Rysunek 1 przedstawia przykład prostego arkusza opisującego Serwer System P z dwoma serwerami VIO i czterema Klientami Vio LPAR przy użyciu kombinacji SEA, Ive, virtual SCSI i virtual FC.

Rysunek 1. Przykładowe zmienne arkusz kalkulacyjny

budowanie serwera VIO

po ustaleniu, czego potrzebujesz dla swojego środowiska, poniższa procedura poprowadzi Cię przez budowanie serwera Vio. Procedura ta zakłada, że znasz HMC i SMS wraz z ich systemami menu.

1. potwierdź, że dostępna jest zaawansowana wirtualizacja zasilania:
   1. w HMC wybierz zarządzany system.
   2. Kliknij Właściwości.
   3. na karcie możliwości potwierdź, że funkcja Virtual I/O Server jest ustawiona na Dostępne. Jeśli nie jest dostępny, skontaktuj się z IBM w celu uzyskania kodu Advanced Power Virtualization i zainstaluj go, aby udostępnić VIO.
2. Zdefiniuj VIO LPAR:
   1. w HMC po wybraniu zarządzanego systemu kliknij Konfiguracja > Utwórz partycję logiczną > Vio Server.
   2. Nazwij swój serwer i nazwij ten profil $serwer.novirtuals
   3. daj mu żądaną ilość procesorów, pamięci i zasobów we / wy, ale w tej chwili nie twórz żadnych wirtualnych adapterów.
   4. jeśli zamierzasz zbudować serwer VIO z płyty CD lub DVD, Przypisz dysk w razie potrzeby.
3. zainstaluj IOS:
   1. Wybierz serwer VIO i kliknij operacje > Aktywuj.
   2. kliknij Zaawansowane i wybierz SMS dla trybu rozruchu.
   3. zaznacz pole wyboru, aby otworzyć ekran terminala.
   4. jeśli instalujesz z płyty CD lub DVD, włóż dysk i uruchom z niego serwer w wiadomości SMS.
   5. jeśli używasz Menedżera instalacji sieci (NIM), skonfiguruj ustawienia karty sieciowej i wskaż serwer NIM. Pozwól serwerowi zainstalować system IOS na dysku twardym.
4. Skonfiguruj hasło, licencjonowanie, łatanie i dublowanie:
   1. gdy serwer VIO jest włączony, Zaloguj się za pomocą identyfikatora użytkownika padmin i ustaw jego hasło.
   2. Jeśli pojawi się monit, uruchom polecenie license –accept, aby potwierdzić licencjonowanie oprogramowania.
   3. jeśli masz aktualizację dla serwera, użyj polecenia update, aby zainstalować dowolne poprawki.
   4. Lustro grupy woluminów Głównych za pomocą polecenia mirrorios, jeśli dotyczy.
   5. Uruchom ponownie serwer VIO za pomocą poleceniashutdown –restart .
5. Sklonuj serwer:
   1. Utwórz kopię zapasową serwera za pomocą polecenia backupios i użyj tego obrazu do zbudowania nadmiarowego serwera VIO (wolę łatwość NIM do tego zadania).
6. Utwórz profil z obsługą wirtualną:
   1. w HMC wykonaj kopie profili aktualnych serwerów VIO i nazwij je $SERVER.vio Profile te będą zawierać konfiguracje serwerów VIO z urządzeniami wirtualnymi.
7. Zdefiniuj swoje wirtualne urządzenia Ethernet (HMC):
   1. w HMC otwórz profile z obsługą wirtualną za pomocą menu Edycja.
   2. kliknij kartę wirtualne karty i zmień maksymalną liczbę wirtualnych kart na wysoką, np.
   3. Kliknij Akcje > Utwórz > Adapter Ethernet.
   4. ustaw identyfikator adaptera i wprowadź VLAN, jeśli używasz IVE.
   5. w przypadku głównej karty wirtualnej zaznacz pole wyboru dostęp do sieci zewnętrznej.
   6. Ustaw różne numery priorytetów między dwoma serwerami VIO.
   7. powtórz ten sam proces dla adaptera kanału sterującego dla redundancji, ale nie zaznaczaj pola wyboru dostęp do sieci zewnętrznej.
   8. Zapisz zmiany, a następnie uruchom z tego profilu.
8. Zdefiniuj swoje wirtualne urządzenia Ethernet (Vio):
   1. Zaloguj się na serwerach Vio jako padmin.
   2. sprawdź listę urządzeń za pomocą polecenia lsdev.
   3. Sprawdź atrybuty wirtualnych kart Ethernet za pomocą polecenia lsdev –dev entX-attr , aby potwierdzić, które karty są które.
   4. uruchom następujące polecenie, aby utworzyć SEA, zastępując urządzenia entX i numer ID z arkusza kalkulacyjnego:
      

       mkvdev-sea $PHYS-vadapter $VIRT-default $VIRT-defaultid $ID 
       - attr ha_mode=auto ctl_chan = $CTRL
      

   5. jeśli chcesz udostępnić to morze z serwera VIO, użyj polecenia mktcpip, aby ustawić na nim adres IP. Test ping szybko potwierdzi, czy wszystko zostało poprawnie skonfigurowane.

budowanie klientów VIO

teraz, gdy twoje serwery VIO są uruchomione, poniższa procedura poprowadzi Cię przez budowanie klienta Vio LPAR:

1. Zdefiniuj klienta VIO LPAR:
   1. w HMC po wybraniu zarządzanego systemu kliknij Konfiguracja > Utwórz partycję logiczną > AIX Server.
   2. Nazwij swój serwer i nazwij ten profil $serwer.vio dla ułatwienia.
   3. daj mu żądaną ilość procesorów, pamięci i zasobów we / wy, ale w tej chwili nie twórz żadnych wirtualnych adapterów.
2. Utwórz zasoby dyskowe serwera VIO:
   1. w HMC otwórz profile wirtualne serwerów Vio za pomocą menu Edycja.
   2. kliknij kartę wirtualne karty.
   3. kliknij akcje > Utwórz > Adapter Fibre Channel Lub Adapter SCSI.
   4. Wprowadź numery slotów z arkusza kalkulacyjnego.
   5. wybierz opcję Tylko wybranej partycji klienta może się połączyć i wybierz swój LPAR klienta VIO.
   6. zamknij swoje serwery VIO i aktywuj je z tych profili lub dynamicznie dodawaj te same zasoby do LPAR.

      Uwaga: stworzyłeś klienta VIO LPAR jako pustą tablicę, dzięki czemu możesz łatwo to zdefiniować.

3. Edit the Vio client LPAR:
   1. w HMC, otwórz Vio client lpars’ Virtual-enabled profile using the Edit menu.
   2. kliknij kartę wirtualne karty.
   3. kliknij akcje > Utwórz > Adapter Fibre Channel Lub Adapter SCSI.
   4. Wprowadź numery slotów z arkusza kalkulacyjnego.
   5. kliknij akcje > Utwórz kartę Ethernet >, ustaw identyfikator karty i wprowadź sieci VLAN w razie potrzeby z arkusza kalkulacyjnego.

      jeśli utworzyłeś Adaptery virtual Fibre Channel, Kliknij ich właściwości, aby uzyskać ich WWN.

4. Zdefiniuj wirtualne mapy dysków SCSI (VIO):
   1. jeśli używasz wirtualnych adapterów SCSI do obsługi zasobów dyskowych, zmapuj te dyski w tym czasie z SAN (jeśli dotyczy).
   2. Zaloguj się do serwerów VIO za pomocą padmin ID użytkownika i uruchom cfgdev, aby wykryć nowe dyski.
   3. sprawdź je za pomocą poleceńlspv ilsdev –dev hdiskX –attr .
   4. Sprawdź vhosty na serwerze za pomocą polecenialsmap –all .
   5. uruchom następujące polecenie, aby zmapować dyski na określone vhosty, nadając im nazwy wirtualnych dysków docelowych (VTD), które pomogą Ci śledzić je według własnego uznania:

      mkvdev-VdeV hdiskX-vadapter $VHOST-dev $VTD
      

5. Definiowanie wirtualnych map FC (VIO):
   1. jeśli używasz wirtualnych adapterów FC do obsługi zasobów dyskowych, sprawdź vfchosty na serwerze za pomocą polecenia lsmap –all –NPIV.
   2. uruchom następujące polecenie, aby zmapować Adaptery FC na określone vfchosty:
      

       vfcmap-vadapter vfchostX-fcp fcsX
      

   3. wprowadź swoje WWNs do swojego SAN i wyrzeźbić i map dysków. Trafią do Lparów klienta VIO.
6. Aktywuj LPAR klienta (HMC):
   1. Wybierz LPAR klienta VIO i kliknij operacje > Aktywuj.
   2. kliknij Zaawansowane i wybierz SMS w trybie rozruchu.
   3. zaznacz pole wyboru, aby otworzyć ekran terminala.

od tego momentu instalacja przebiega zgodnie ze standardową instalacją AIX server.